Duyamadıkların...

Duyamadıkların...

Ben seni her özlediğimde

dilimden düşmeye hazır bir cümle oluyorsun, hiçbir zaman sarf edemeyeceğim

dibine vuruyorum yine anıların, her bir dokunuşa bir sevda dikiyorum

ve tadına alışmaktan korkuyorum Ben seni her özlediğimde

tırnaklarımda kalan şehvetli bir sevdanın günahını kokluyorum

kan ter içinde uyanışlarımı özlüyorum sana

yaşanmamış susuşlarıma bırakıyorum her şeyi ve canına okuyorum yalnızlığın!

sınır tanımadan yanında kaybolmak istiyorum

bir ölçüsü olmasın istiyorum susuzluğumun

dizlerimin titremesi geçmesin, çığlıklarım susmasın istiyorum

yollara mevzilenmiş adımlarımı sessizce gönderiyorum sürgüne bazen

başım dizlerinden başka yurt bilmesin istiyorum

Ben seni her özlediğimde

örümcek ağına yakalanıyor ayaklarım

gözlerine ulaşmak isterken kirpiklerine takılıyor aldanışlarım

yaşam belirtilerim azalıyor her çırpınışımda ki ağlasan döküleceğim zaten!

yağmalanır düşüncelerim bu gelgitlerde, hiçbir acı yokluğundan beter değil sevgili

kaç gündüzü daha yırtarım kavuşmak için sevdaya

kaç hasret biraz daha büyütür gözbebeklerimi

kavuşmaları özlerim, sarılmaları

Ben seni her özlediğimde

gün aşırı intihara kalkar telaşlarım; misafir olur suskunluğum yüreğime

duyulan sadece bir dalga sesidir, bir güvercin gagasının tıkırtısıdır değen toprağa

belki bir fincan kahvenin değmesi dudaklara

belki de bir annenin çocuğuna sarılması

bir ben değemiyorum sana / bu kadar hasret biriktirmişken varlığına ki ben seni her özlediğimde

gitmek istedim senden ve kaç kez yandı biletlerim

ne kaçabildim gözlerinden nede kapanabildim düşünmeden dudaklarına

her aklıma geldiğinde, sırra kadem basıyor mantığım

gözlerine bakarken, gururumdan soyunup geliyorum sana ne dün, ne yarın var aşkta sevgili

sadece adına mutluluk dediğim bir uğultu var kulaklarımda

düğme elinde yine de

ya duyabileceğin kadar aç sesini

yada herkese duyuracak kadar çok çünkü ben seni her özlediğimde varlığını biraz daha seviyorum...

GM