Tüm umuda giden yollar kapandığında, yeni yollar çizilmeye başlamıştır aslında. Ama insanlar hala o yola bakıp takılı kaldığı için kendilerine...
Gülay MORGÜL
Başrol oyuncusunu arayan kapalı gişeyim hayat sahnesinde Her altyazıda bağırdığımdı bir’ler basamağından ayrılmak istediğim! Yüreğimde varmayı hedeflediğim bir cennetim vardı...
Gecikmiş kıyamet kopmalıydı artık.Tanrının yüzyıllardır insanlara söz verdiği adalet yerini bulmalı.İyilerin ciddiye alınmadığı dünyada kötüler cirit atmaya devam ediyor, oysa...
Çocukluğumdan kalma bir anıdır bende bu naylon pabuçlar. Üşürdüm çok. Yağmurlu havalarda okula giderken hep ıslanırdı ayaklarım. Küçücük bir su...
Tanıdık bir sancıydı yokluğun. Yinede ilk kez acılanıyormuş gibi yüreğim ardındanSevgiyle büyüttüğüm heyecanlarımı sıkıştırıp cebine, yorgun düştüğüm yolları bir kez...
Sevmek insanlığa dair en afili eylem. Bu kadar basitti belki de hayat. Sevince her şey un ufak oluyordu, tüm sorunlar...
Hayalleri göçük altında kalmıştı yine bir annenin. Oysa duvarlar her yerde gelişmişlik örneğiydi. Burada ise bir ölüm çukuru! Kızının küçük...
Sanki kafam, tıka basa dolu bir valiz gibi. İçine sığdırmaya çalıştığım her şey dışarıda kalıyor, oradan buradan çekiştirdiğim her şey...
Zamanı çiğniyorum dişlerimle, çürütmek istiyorum sensizliği, sevmeme ihtimalini yutmak belki de; öfkeli bekleyişleri eritmek midemde. Zaman da benimle beraber eriyordu...
Tüm kelimeler üşüyor sensiz, tüm hayaller eksik düşlerimdeKendimi aldatıyorum “mutluyum” diye, koca bir yalancı olduğumu aynaya baktığımda anlıyorum. Çıkageldin yine...
