Gözlerinizi kapatıp hiç düşündünüz mü nerde, ne kadar, kiminle yalnızız? Yanıtlarınızı duyamıyorum, sesinizi biraz daha açar mısınız hayata! Yalnız olmak...
Gülay MORGÜL
Ata’ma mektup… Hayat her zaman adil değil işte, mutsuz sabahlara uyanmak kadar zor, sensiz bir çocuk bayramına uyanmak! Oysa küçükken...
Biliyor musunuz sarılınca geçer sandıklarımız daha çok canımızı acıtıyor bazen. Çünkü tamda o an kalbiniz tüm saflığı ile kendini bir...
Bazen bir fotoğraf karesine bile sığdıramazsın kendini! Küçücük kalbime bu kadar acıyı sığdırmaya çalışmış olan ben, kırıyorum açıkta kalan yerlerimi...
İnsan yaşadıklarından çokça ölüp sonra ölmekten de sıkılır mı? Mutsuz kalktığım her gün aynı soru ile karşı karşıya kalmak mı...
Bu kadar yaşanan olaylar karşısında başımı alabildiğince büyük gökyüzüne kaldırdım. Bir şeyler görme umudumun kaybolması çok sürmedi. Neyi görme umuduyla...
Deli bir gürültünün sessizliğinde demleniyor geceesaret diz boyu yalnızlığımdahangi dumanlı geceden pervasızca düştün ki dizelerearsız duygularımın yüzü mahcup! Uzun mesafeli...
Yasak İzler…Uykuya doyamamıştı kan çanağı düşlerim ve başka kan kalmamıştı çanakta!Yorgundu gelecek…Gittiğinden beri bir varlık haline gelen boşluk taşınıyor beynimeUnuttuğunu...
Hayat sizi bunalttığında ya da her şeye karşı çok rahat olmak istediğinizde duyarsız olmayı hayal etmişsinizdir. Peki gerçekten duyarsız olmak...
Tüm umuda giden yollar kapandığında, yeni yollar çizilmeye başlamıştır aslında. Ama insanlar hala o yola bakıp takılı kaldığı için kendilerine...
