2026 yılı için asgari ücret net 28 bin 75 lira olarak açıklandı. Masaya konulan bu rakam bir “müjde” gibi sunuluyor. Oysa bu ücret bir maaş değil, yoksulluğun resmî belgesidir. Devlet, milyonlarca çalışana şunu söylüyor:
“Bu parayla yaşamanızı değil, hayatta kalmanızı bekliyoruz.”
Gerçek Hayat Masada Yok
Kâğıt üzerindeki hesaplarla hayat yaşanmıyor. Bugün Türkiye’de kirada yaşayan dört kişilik bir aile için 14–18 bin liralık kira artık “normal” sayılıyor. Bu, asgari ücretin yarısı demek. Daha maaş bankaya yatmadan uçup giden bir para.
Mutfak mı?
Dört kişilik bir ailenin sadece gıda masrafı 15–18 bin lira. Ne et var ne dışarıda yemek. Sadece aç kalmamak için gereken para.
Bu iki kalemi yan yana koyduğunuzda asgari ücret bitmiştir.
Ama ay daha yeni başlamıştır.
Fatura Geldiğinde Ne Olacak?
Elektrik, su, doğalgaz, internet…
Ulaşım…
Çocukların okul masrafları…
Bir mont, bir ayakkabı, bir doktora gitme ihtiyacı…
Bunlar lüks değil, yaşamın kendisi. Ama bu ülkede asgari ücretli için hepsi “fazlalık” sayılıyor.
Gerçekçi bir hesap yapıldığında, dört kişilik bir ailenin en düşük yaşam maliyeti 35 bin lirayı buluyor.
Asgari ücret: 28 bin lira.
Aradaki farkı kim kapatacak?
Bu Açığı İnsanlar Borçla Kapatıyor
Bu ülkede milyonlarca insan artık şu soruyu sormuyor:
“Nasıl daha iyi yaşarım?”
“Bu ay hangi faturayı ödemesem olur?”
Kredi kartı limiti geçim aracı oldu.
Ek iş lüks değil, zorunluluk oldu.
Gençler hayal kurmayı bıraktı, aileler çocuklarına mahcup.
Ve tüm bunlar olurken hâlâ “asgari ücret çok arttı” diyenler var.
Bu Bir Tercihtir
Evet, bu tablo bir kriz sonucu değil; bilinçli bir tercihin sonucudur.
Çalışanı değil sermayeyi koruyan, emeği değil kârı önceleyen bir tercih.
Asgari ücret, bir ailenin geçim ücreti olmaktan çıkarıldı; yoksulluğu yönetme aracına dönüştürüldü.
Sonuç: Bu Ücretle Geçinilmez
28 bin lira ile dört kişilik bir aile kirada geçinemez.
Bu bir görüş değil, matematiksel bir gerçektir.
Ve artık şu gerçeği kabul etmek gerekiyor:
Bu ülkede sorun “asgari ücretin kaç lira olduğu” değil, çalışanın neden hâlâ yoksul olduğudur.
Eğer tam zamanlı çalışan bir insan, ailesini doyuramıyorsa; ortada bir ücret değil, adaletsizlik vardır.