İnsanlık tarihi, ateşin kullanımı ve kontrolü ile yakından iç içe geçmiştir. Bununla birlikte, ateşle ilişkimizin ne zaman başladığını ve sonrasında nasıl geliştiğini anlamak herkesin bildiği gibi zor olmuştur. Bu kısmen arkeolojik kayıtların eksik doğasından ve ayrıca yangın kullanımının geçici olması ve yanmış kalıntıların tespit edilmesini zorlaştırmasından kaynaklanmaktadır. Ancak ekibimiz, İspanya'da 250.000 yıl öncesine dayanan bir bölgede doğrudan insan ataları veya homininler tarafından kontrollü ateş kullanımına dair kanıtlar buldu. Bu, Avrupa'daki en eski yangın kontrolü kanıtlarını 50.000 yıl geriye itiyor. Bulgular Nature Scientific Reports'ta yayınlandı . İnsan atalarının kalıntılarını bulmak ve aynı yerde ateş yakmak gerçekten çok özel. İnsansıların ateşi kullandıklarına dair çok daha eski kanıtlar var, ancak bu, insansıların yiyeceklerini pişirmek için doğal bir orman yangınından çıkan yanan közlerden yararlanma biçimini almış olabilir. Ateşin kontrollü kullanımı, insanların kasıtlı olarak yangını başlattığı ve ardından örneğin boyutunu veya sıcaklığını yönettiği yerdir. İspanya'daki tesiste bunun için kanıtımız var. Avrupa dışından, doğal alevlerden yararlanan insanlara ait olabilecek çok daha eski kanıtlar, Güney Afrika'daki Swartkrans mağarasında 1 ila 1,5 milyon yıl öncesine ait yüzlerce yanmış hayvan kemiğiyle birlikte hominin kalıntılarının bulunduğu yerden geliyor. olarak bilinen 1,5 milyon yıllık bölgede yanmış hayvan kemiği parçaları da tespit edildi . Yine de aynı bölgede insansı eserler ve yanmış kemikler bulmak, bırakın insanların ateşi kontrol ettiğini bir yana, bunların zaman içinde çakıştığını göstermez. Kontrollü kullanımına giden yol muhtemelen kademeli olmuştur. Kasıtlı kullanım? İnsanlar tarafından yapılmış bilinen en eski açık ateş kanıtına neredeyse bir milyon yıl ileri sarın: İsrail'de yaklaşık 790.000 yıl öncesine tarihlenen Gesher Benot Ya'aqov adlı bir açık hava alanı . Bu yerde bulunan kanıtlar, yan yana duran yanmış bitkiler ve yanmış taş aletleri içerir. İsrail'deki 420.000 ila 200.000 yıl öncesine ait buluntuların bulunduğu Quesem Mağarası ve arkeolojik keşiflerin Tabun Mağarası gibi diğer siteler de benzer yangın kanıtlarına sahiptir. Acheulean adı verilen bir taş alet teknolojisinin yayılması, Avrupa'da ateşin kullanılmasıyla bağlantılı olabilir. WH_Pics / Shutterstock Bunun gibi erken kanıtlar yangın kontrolüne işaret etse de, odun yakıtı gibi kaynaklar, ateşin hazırlanması gibi faaliyetler ve muhtemelen kontrollü yangın için bir ön koşul olan niyet arasında doğrudan bir bağlantı kurmak zor olabilir. Avrupa'da, yangının en az 350.000 yıl önce homininler tarafından rutin olarak kullanıldığı kabul edilir ve bazı yangın kontrolü önerileri, Acheulean olarak bilinen bağlantılıdır . Gerçekten de, 450.000 ile 250.000 yılları arasına tarihlenen birçok Avrupa yerleşim yerinde, bariz tarihöncesi "şömineler" veya ocaklarda ve çakmak taşından yapılmış el baltaları ve çört adı verilen tortul bir kaya gibi yanmış Acheulean eserlerinde eşzamanlı bir artış var. Bunların çoğu ayrıca kömürleşmiş bitki materyalleri ve kemikler içerir. Yine de, bu çağrışımların doğal kaynaklı olduğuna inanmak için bazı nedenler var - örneğin, orman yangınları veya yıldırım çarpmaları. Yeni kanıtlardan önce, Avrupa'daki yangın kontrolünün en eski açık kanıtı, her ikisi de yaklaşık 200.000 yıl öncesine tarihlenen Fransa'daki Menez-Dregan ve İspanya'daki Bolomor Mağarası'ndan geldi. Evlerde yangın kullanıldığına dair net kanıtlara sahip bir başka erken bölge, yaklaşık 100.000 yıl öncesine tarihlenen İspanya'daki Abrigo de la Quebrada'dır. Yeni kriter İspanya'daki Valdocarros II alanından yaklaşık 250.000 yıl öncesine tarihlenen yeni kanıtlar, ateşle eski ilişkimizi anlamak için yeni bir ölçüt görevi görüyor. Lipit biyobelirteçleri, belirli ağaç türleri gibi belirli kaynaklardan gelen ve yangın gibi işlemlerden kalan molekül kalıntılarıdır. Çeşitli arkeolojik alanlardan lipit biyobelirteçleri hakkında yakın zamanda yayınlanan veriler, Acheulean eserleriyle ilişkili izole edilmiş kamp ateşleri oluşturmak için kullanılan benzersiz kaynakların (örneğin, odun türleri) ayrıntılarını ortaya koymaktadır. Valdocarros'tan elde edilen lipit biyobelirteç kanıtı, çürüyen çamın yakıt olarak kullanıldığını gösteren teşhis imzalarını gösteriyor. Şaşırtıcı bir şekilde, çevredeki bölgeden gelen polen kayıtları ve su ile iklim arasındaki ilişki, çürüyen çamın nadir bir kaynak olabileceğini gösteriyor. Destekleyici kanıtlar, tamamlanmamış yanma ürünleri olan poliaromatik hidrokarbonlar veya PAH'lar adı verilen moleküller biçiminde gelir. Bunların analizi, Valdocarros II'deki çürüyen çamın nispeten kısa süreler için yaklaşık 350℃ gibi düşük sıcaklıklarda yakıldığını ortaya koymaktadır. Çok sıcak olan ateşler, öğenin içi yararlı bir sıcaklığa ulaşmadan önce yiyecekleri dışarıda kömürleştirme ve yakma eğilimindedir. Biyolojik dokuyu parçalamak için daha düşük sıcaklıklar gerekir, böylece sindirimi daha kolay olur – . Tersine, daha yüksek sıcaklıklarda çok daha yaygın odun yanıkları göz önüne alındığında, düşük sıcaklıktaki yangınların yalnızca ısınmak için kullanılmış olması pek olası değildir. Çürüyen çam kullanmanın bir başka avantajı da tutuşmasının kolay olmasıdır. yakıt seçimi Böylece Valdocarros II'deki ateşlerin yemek pişirme gibi faaliyetler için kullanılmış olduğu anlaşılmaktadır. Bu İspanyol sitesindeki ilgi çekici yangın kaydı, mevcut tüm kanıtların birleştirilmesiyle ortaya çıkmaya başlar. Örneğin, Valdocarros II'de bol miktarda kıyılmış alageyik ( Cervus elaphus ) ve yaban öküzü ( Bos primigenius ) olarak bilinen evcil sığırların vahşi atalarını içeren zengin bir memeli fosil kaydı vardır . Yaban öküzlerinin her birinin ağırlığı 1.500 kg veya daha fazla olabilirdi. Bu nedenle, bu alandaki homininler, yangını kontrol etmek için gerekli tüm önkoşulları gösteriyor: çürüyen çam ağacı gibi belirli kaynakların kullanımı; yemek pişirmek için kullanılan düşük sıcaklıktaki ateşler gibi belirli faaliyetler; ve büyük karkasları ateşin kullanıldığı tek bir yere taşıma ihtiyacı ile ima edilebilecek niyet. Herhangi bir standarda göre, Valdocarros II'deki homininler ateşi kontrol ediyordu. Site, en eski veya kontrollü yangının ilk örneği değil. Aksine, insanın evrimi sürecinde önemli bir ölçüttür, çünkü tanımlayıcı bir insan özelliğinin ortaya çıkması için net bir zaman sınırı koyar. Valdocarros II'deki çalışma aynı zamanda, arkeolojik kanıtların yanı sıra insan evrimi ve tarihöncesinin daha geniş genişliğinden niyet ve öngörünün nasıl oluşturulacağı hakkında daha geniş bir tartışma için fırsat yaratıyor. Clayton Magill Assistant Professor, School of Energy, Geoscience, Infrastructure and Society, The Lyell Centre, Heriot-Watt University