Bir ekonomist, Facebook ve Twitter gibi platformların temel iş modelinin toplum için bir tehdit oluşturduğunu ve yeniden düzenlenmesi gerektirdiğini söylüyor. Facebook, YouTube ve Twitter gibi sosyal medya platformları, reklamları bireysel kullanıcılara yönlendirmek için ayrıntılı davranış bilgilerini kullanarak gelir elde ediyor. Kulağa yeterince basit geliyor. Ancak iş modellerinin bu mülayim tasviri, ülkenin siyasi ve sosyal istikrarına yönelik derin tehdidinin bir ipucunu bile iletmiyor. Sosyal medya suistimallerine ilişkin artan endişeler, Kongre'deki yasa koyucuları, diğer geleneksel antitröst önlemleriyle birlikte bazı teknoloji şirketlerinin dağılmasını önermeye sevk etti. Ancak bu platformların oluşturduğu ana tehlike, agresif fiyatlandırma, kötü hizmet veya genellikle tekelle ilişkilendirilen diğer hastalıklar değildir. Bunun yerine, yanlış bilginin, nefret söyleminin ve komplo teorilerinin yayılmasına katkılarıdır. Dijital piyasalardaki şirketlerin ekonomik teşvikleri diğer işletmelerinkinden çok farklı olduğu için, geleneksel antitröst önlemleri bu suistimalleri engellemeyecektir. Temel ekonomik teorinin bize ne söylediğini düşünün. Ekonomistler tarafından sevilen aletler pazarında (isterseniz kendi hayali öğenizi değiştirin) üreticiler, üretilen son parçanın ek maliyeti, son alıcının ödemeye razı olduğu miktara eşit olana kadar çıktıyı genişletir. Bu seviyenin altında durmak, masada nakit bırakır, çünkü ek bir widget, marjinal maliyetinden daha yüksek bir fiyata satılabilir. Bu seviyeyi aşmak da savurgan olacaktır, çünkü son alıcı satın alma işlemine marjinal maliyetinin altında değer verecektir. Sonuç, ekonomistin ünlü verimlilik kriteridir: Mallar ve hizmetler, onları üretmenin marjinal maliyeti için satılmalıdır. Ancak, ek tüketicilere hizmet etmenin marjinal maliyeti esasen sıfır olduğundan, bu kriter dijital platformlar tarafından karşılanamaz. Bir platformun içeriğini üretmenin ilk maliyetleri önemli olduğundan ve herhangi bir şirketin ilk hedefi çözücü kalmak olduğu için, bir şeyleri öylece veremez. Öyle bile olsa, fiyat marjinal maliyeti aştığında, rekabet rakip yayıncılara fiyatları düşürmeleri için baskı yapar - sonunda tamamen sıfıra. Özetle bu, yayıncının dijital çağdaki ikilemidir. Yayınlanan içeriğin neden Facebook gibi dijital toplayıcılara taşındığını açıklamaya yardımcı olur. Bu firmalar, içeriğe erişim için ücret talep ederek değil, içeriği, insanların halihazırda görüntülemeyi seçtikleri belirli türdeki şeylere dayalı olarak hassas şekilde hedeflenmiş reklamlarla göstererek para kazanıyor. Bilinçli niyet sosyal ve politik istikrarı baltalamak olsaydı, bu iş modeli bundan daha etkili bir silah olamazdı. Merriam-Webster, clickbait'i "okuyucuların bir köprüyü tıklamak istemesini sağlamak için tasarlanmış bir şey (örneğin bir başlık), özellikle de bağlantı şüpheli değer veya ilgi içeriğine yol açıyorsa " olarak tanımlar. Hedeflenen reklam iş modeli, steroidler üzerinde tıklama tuzağıdır. Kişiye özgü içeriği seçen algoritmalar, insanların bir platformda harcadıkları zamanı en üst düzeye çıkarmak için tasarlanmıştır. Geliştiricilerin de kabul ettiği gibi, Facebook'un algoritmaları tasarım gereği bağımlılık yapar ve olumsuz duygusal tetikleyicilerden yararlanır. Platform bağımlılığı kazanç sağlar ve nefret söylemi, yalanlar ve komplo teorileri güvenilir bir şekilde bağımlılığı artırır. Bazı insanlar sosyal medyayı özgürlükçü gerekçelerle dizginlemeye itiraz ediyor Dikkatli araştırmalar, Facebook'un algoritmalarının siyasi kutuplaşmayı önemli ölçüde artırdığını göstermiştir . Araştırmacılar , sosyal medyadaki etkileri 2020 başkanlık seçimleriyle ilgili yanlış inançları teşvik etmede çok büyük bir rol oynayan sağcı kişiliklerden oluşan küçük bir grup belirlediler - aralarında önde gelen Dan Bongino . Ve tanık ifadesi , çeşitli sosyal medya platformlarındaki paylaşımların , ülkenin başkentine yapılan 6 Ocak saldırısını kışkırtmaya yardımcı olduğuna dair çok az şüphe bırakıyor. Bazı insanlar sosyal medyayı özgürlükçü gerekçelerle dizginlemeye itiraz ediyor. Muhafazakar bir düşünce kuruluşu olan Cato Enstitüsü'nün başkan yardımcısı John Samples , örneğin, hükümetin, insanların sosyal medyada ne yayınlayacakları ya da okuyacakları hakkında yargılarını ikinci kez tahmin etmediğini söylüyor. Bireysel seçimlerin başkaları üzerinde olumsuz bir etkisinin olmadığı bir dünyada bu konumu savunmak daha kolay olurdu. Ancak olumsuz yayılma etkileri aslında oldukça yaygındır. Örneğin, bir kaza bir otoyolun güneye giden şeritlerini engellediğinde, kuzeye giden şeritlerde de uzun gecikmelere neden olur, çünkü birçok kuzeye giden sürücü, daha yakından bakmak için sahnenin 10 saniyelik gecikmeye değeceğine karar verir. Yine de, bu kararların kümülatif etkisi, arkasındaki sürücüler için birkaç saatlik ek gecikme olabilir. Sürücüler toplu olarak karar verebilirlerse, çoğu kesinlikle bu ödünleşmeyi reddeder. Ancak sürücüler bu tür kararları toplu olarak değil, bireysel olarak alırlar. Paralel nedenlerden dolayı, sosyal medyada neyin yayınlanacağına veya okunacağına ilişkin bireysel ve toplu teşvikler genellikle keskin bir şekilde farklılaşır. Bu platformlarda yayılan şeyin, bir bütün olarak toplumun çıkarlarına çok daha az, bireyin kendi dar çıkarlarına bile en iyi şekilde hizmet ettiği varsayımı yoktur. Kısacası, Kongre ve mahkemelerde ele alınan antitröst çareleri, hedeflenen reklam iş modelinden kaynaklanan suistimalleri durdurmayacaktır. Ancak daha basit bir adım daha büyük bir vaat sağlayabilir: Platformların aboneliklere güvenmek için bu modeli terk etmesi gerekebilir, böylece üyeler mütevazı bir yinelenen ücret karşılığında içeriğe erişim elde edebilir. Ücreti ödemeye istekli olanlar için, bu model ekonomistin verimlilik kriterini karşılar, çünkü sıfır marjinal bir ücret karşılığında bir platformun sunduğu sınırsız miktarların tadını çıkarabilirler. Büyük gazeteler bu model altında iyi iş çıkardılar ve bu da kitap yayıncılığında da yol alıyor. Abonelik modeli, bireyler, yayın kurulları veya diğer kaynaklar tarafından sağlanan algoritmik olarak yönlendirilen bağımlılık yapan içerik sunma teşvikini büyük ölçüde zayıflatır. Sosyal güvenlik ağı Ancak platformlar, içeriği yeni üyelere sunduklarında hiçbir ek maliyete maruz kalmadıklarından, abonelik modeli tam olarak verimli değildir: Herhangi bir pozitif ücret, en azından erişime değer veren ancak ücreti ödemeye yetmeyen bazılarını kaçınılmaz olarak dışarıda bırakır. Daha endişe verici olan, dışlananlar orantısız bir şekilde düşük gelirli gruplardan gelirdi. Bu tür itirazlar, özellikle - belki abonelik ücretlerini dengelemek için mütevazı bir vergi kredisi ile - veya daha genel bir şekilde, sosyal güvenlik ağını daha cömert hale getirerek ele alınabilir. 18. yüzyıl İskoç filozofu, yaygın olarak ekonominin babası olarak kabul edilen Adam Smith, piyasa teşviklerinin sosyal açıdan zararsız sonuçları teşvik ettiği koşulları tanımlayan " görünmez el " teorisiyle ünlüdür. En ateşli hayranlarının çoğu, sosyal medya platformlarının davranışını sınırlayıcı adımlar olarak düzenleyici aşırılık olarak görebilir. Ancak Smith'in dikkate değer görüşü aslında daha incelikliydi : Piyasa güçleri genellikle toplumun refahını destekler, ancak her zaman değil. Nitekim, açıkça gördüğü gibi, bireysel çıkarlar çoğu zaman kolektif özlemlerle tam olarak çelişmektedir ve bu tür birçok durumda müdahale etmek toplumun çıkarınadır. Mevcut bilgi krizi, yerinde bir örnektir. Sosyal medyayı düzenleme teklifleri, sıkı bir kamu incelemesini hak eder. Ancak son olayların gösterdiği şey, politika yapıcıların geleneksel dokunaklı duruşlarının artık savunulamaz olduğudur. Robert H. Frank, Cornell Üniversitesi'nde emeritus ekonomi profesörüdür.