Dillerin tarihini bitkilerin büyümesi gibi tanımlarsak, dillerin tarihinin toplumların tarihinden ve toplumlar arasındaki çoğu zaman eşit olmayan ilişkilerden ayrılmaz olduğu noktasını kaçırırız. " Yaşayan ", "gelişen" ve " ölü ": dillerden sık sık canlı organizmalarmış gibi bahsederiz. Dil hakkında konuşmak için bir metaforun bu şekilde kullanılmasının nedeni, bir kavram olarak dilin derin karmaşıklığında yatmaktadır. Ancak dili bu şekilde ele almanın sakıncaları olabilir: dil ve toplum arasındaki ilişkiyi yanlış anlamamıza yol açabilir. Metaforun temel mekanizması, bir şeyi başka bir şeymiş gibi ele almasıdır. Bu genellikle, onları daha kolay anlayabileceğimiz bir şeye sabitlemek için karmaşık veya soyut kavramlarda olur. Bu kavramları daha somut, daha elle tutulur ve daha aşina olduğumuz şeylermiş gibi ele almak için metaforlar kullanırız. Örneğin, zamanı "boşa harcamak" veya "tasarruf etmek"ten bahsedersek, zamanı bir meta gibi ele alırız. Ya da zor bir dönemden "geçiyoruz" dersek, zamanı içinde hareket ettiğimiz bir boşluk gibi ele almış oluruz. Zaman gibi, dil de bu gerçekten karmaşık kavramlardan biridir ve bu nedenle sık sık ondan sanki yaşayan bir organizmaymış gibi söz ederiz. Yakın tarihli bir radyo röportajında , dillerin "canlı" olduğunu ben kendim söyledim. Ancak burada potansiyel bir sorun var. Metaforlar günlük söylemimizin o kadar parçasıdır ki onları fark etmeyiz bile. Bu nedenle, metaforlar inanılmaz derecede güçlü olabilir. O kadar yerleşiktirler ki, atıfta bulundukları kavramlara ilişkin anlayışımızı gerçekten belirlerler. O halde risk, metaforların belirli kavramları temelde çarpıtılmış bir şekilde anlamaya yol açabilmesidir. Metaforu test etme Yaşamın iki temel unsuru olan doğum ve evrimi ele alarak “dil canlıdır” metaforunu test edeceğim. Doğum kolayca halledilir. Basitçe, dillerin bir canlının doğumuyla karşılaştırılabilecek bir çıkış noktası, başlangıcı yoktur. Akademisyenler genellikle bir dilin " doğumu ", " kökleri " veya " kökenleri " hakkında konuşurlar , ancak bunlar başlangıç noktaları değildir. Daha ziyade, belirli bir toplumun kendine bir kimlik ve dolayısıyla bir ad kazandığı ve bu adın konuştukları dil için de kullanılmaya başladığı tarihsel dönemlerdir. İngilizce - Englisc - adının hem İngiltere halkına hem de dillerine atıfta bulunan en eski kayıtlarından biri, Kral Alfred'in bir metninde dokuzuncu yüzyıla kadar uzanıyor . Ama belli ki bu, insanların bu dili konuşmaya başladığı an değil - ne de var. Kral Alfred'in "İngilizce" dediği dil şöyle görünüyordu: Alfred'in Wærferth'e mektubu. Bodleian Kütüphanesi MS. Hatton 20, fol. 1r. © Bodleian Kütüphaneleri, Oxford Üniversitesi , CC BY-NC Ða ic ða gemunde hu sio lar Lædengeðiodes ær ðissum afeallen wæs gind Angelcynn, & ðeah monige cuðon Englisc gewrit arædan, ða ongan ic ongemang oðrum mislicum & manigfealdum bisgum ðisses kynerices ða boc wendan on English cðe, Læden Pastoralis ve Englisc Hierdeboc'ta oluşturulmuştur. . (İngiltere'de Latince bilgisinin nasıl çürüdüğünü ve yine de birçoğunun İngilizce yazı okuyabildiğini anladığımda, bu krallığın diğer çeşitli ve çok sayıdaki sorunlarının yanı sıra, Latince Pastoralis adlı kitabı İngilizceye çevirmeye başladım. İngiliz Çoban Kitabı.) Bugün İngilizce konuşanlar, yazıldığı dil hakkında özel bilgi sahibi olmadan bu pasajın anlamını anlamanın imkansız olduğunu düşünüyor. Öyleyse, bu İngilizcenin "doğuşunu" temsil etmiyorsa, dilin yüzyıllar boyunca nasıl "geliştiğinin" kanıtı olarak alınabilir mi? Yapabiliriz, ancak sorun şu ki, bu bizi dilleri nesnelleştirmeye götürüyor. Başka bir deyişle, Kral Alfred'in dilini sanki şu anda konuştuğumuz dilin aynısıymış gibi düşünmemize yol açıyor - sadece onun çok arkaik bir biçimi. Nihayetinde, İngiliz dilini (veya başka herhangi bir dili) özerk bir varlık, kendi başına var olan bağımsız bir varlık olarak kabul eder. İnsanlar, dil değil Gerçekte diller, sosyal hayvanlar olarak yaptıklarımızın ayrılmaz bir parçasıdır. Toplumlar göç akımları, istilalar, teknolojik ilerleme yoluyla değişir. Ve bunu yaparken, dili kullanma biçimlerini de değiştirirler. Ajans, dilin kendisinde değil, bir dili konuşanlarda bulunur. Kral Alfred'in İngilizcesi, dilin kendi doğal gelişme eğiliminin bir sonucu olarak Kral III. Charles'ın İngilizcesi olmadı. Dilin böyle bir eğilimi yoktur. Dil hiçbir şey yapmaz. Doğmaz, büyümez, gelişmez, değişen çevreye uyum sağlamaz. Bütün bunları yapan insanlardır. Büyük Alfred'e ait bir gümüş kuruş. © British Museum Mütevelli Heyeti , CC BY-NC-SA Canlı organizma metaforu uygun bir bilişsel kısayol olabilirken, bunun yol açabileceği yanılgı, insanların ve dillerin rollerinin tersine çevrilmesidir. Ve bu, örneğin dili sosyal adalet ve eşitsizlikle bağlantılı olarak tartıştığımızda bir sorun haline gelir. “ İngilizce gezegeni ele geçiriyor ” dersek , konunun yanlış yönüne vurgu yapıyor olabiliriz. Çok güçlü olan dilin kendisi değildir. Sorun, dört yüzyıllık sömürgeciliğin doğrudan mirası olan, dünyadaki aşırı güç ve zenginlik dengesizliğinde yatmaktadır. Dillerin tarihini bitkilerin büyümesi gibi tanımlarsak, dillerin tarihinin toplumların tarihinden ve toplumlar arasındaki çoğu zaman eşit olmayan ilişkilerden ayrılmaz olduğu noktasını kaçırırız. Mario Saraceni Associate Professor in English Language and Linguistics, University of Portsmouth