İsimlerimiz kimliğimizin kalbinde yatıyor. Ancak İngiltere'de neredeyse tüm evli kadınlar - 2016 anketinde neredeyse % 90'ı - orijinal soyadlarını terk ediyor ve kocalarının soyadını alıyorlar. Anket, en genç evli kadınların çoğunun - 18-34 yaş arası - bile bunu seçtiğini buldu. Bazı kadınlar, yanlış bir şekilde, bunun yasal bir gereklilik olduğunu düşünüyor. Batı Avrupa ve ABD'deki çoğu ülke aynı modeli izlemektedir. Kadın kimliğindeki bu değişim, bir kocanın ismini alarak, eşlerin “X'in karısı” dışında soyadı olmadığı ataerkil tarihten kaynaklandı. Eş, kocanın mülkiyetiydi ve 19. yüzyılın sonlarına kadar, İngiltere'deki kadınlar evlilikle ilgili kocaların tüm mülkiyet ve ebeveyn haklarını onayladılar. Peki, kadınların erkeklere itaatinden doğan bir uygulama, kadınların özgürleşmesi çağında nasıl bu kadar sağlam kalmıştı? Bunu anlamak için, araştırmamızda İngiltere ve Norveç'te erkek veya kadınlarla yakın zamanda görüşmeler gerçekleştirdik. Norveç, cinsiyet eşitliği açısından düzenli olarak dünyanın en iyi dört ülkesi arasında yer almasına rağmen ilginç bir karşılaştırma yapıyor, çoğu Norveçli eş hala kocalarının soyadını alıyor. Ataerkillik ve direniş Neden bu kadar çok kadın hala kocasının soyadını alıyor? https://t.co/jj0tgN5Yem— Habere Güven (@HabereGuven) July 6, 2020 Ataerkil gücün gitmediğini gördük. Örneğin, İngiltere'de bazı kocalar evliliklerini eşlerini soyisimlerini alarak şartlı hale getirdi. Mandy çarpıcı bir örnek veriyor: Aslında soyadımı değiştirmek istemiyordum ama… eğer bu değişmemiş olsaydı evlenmenin bir anlamı olmayacağını söyledi… düğünün hiçbir anlamı olmayacağını söyledi. Daha sık, soyisimlerde erkek üstünlüğü sadece kabul edildi. İngiliz kadınlar geleneği sık sık “geleneksel ve geleneksel” olarak adlandırıyorlar (Eleanor) ya da soyisim değişikliğinin “yapılacak doğru şey” olduğunu düşünüyordu (Lucy). Jess için düğünün anlamı “eşimin soyadını alıp yeminlerimin yanında olacağım” idi. Yine de, bu tür görüşlerin, çoğu kadının kendi kimliğini korumak için ikincil, orta, soyadı olarak kendi adını koruduğu Norveç'te çok daha az yaygın olduğunu bulduk. Bazı İngiliz kadınlar için, kocanın soyismini almak sadece sorgulanmak ve sorgulanmakla kalmadı, hevesle beklendi. Abigail'in söylediği gibi, “Eş olmayı ve soyadımı değiştirmeyi dört gözle bekliyorum”. Adele, “kocası” söyleyip başka birinin soyismini alıp kendinize 'Bayan' diyebilmek güzel ”diye düşündü. Ataerkil gücün arka yüzü, bazı kadınların kimliklerini kaybetmeye karşı dirençli olmalarıydı. Rebecca'nın açıkladığı gibi: Kendi adımı korumak istiyorum… Ben olmalıyım ve kim olduğumu kaybetmek istemem. Norveç'te Caroline de aynı şeyi hissetti: Ben kimim, bu yüzden soyismimi değiştirmeye gerek yok. Konuştuğumuz iki Norveçli kadın da açık feminist itirazları gündeme getirdi. Anna bu soyisim değişikliğinin “ataerkil kültür hakkında çok şey söylediğini” hissetti. Oda kadınları bir soyismin ne anlama geldiğini düşünmediği için eleştirirken, erkekleri isimlerini diğer insanlara dayatmanın “garip” uygulaması için eleştirdi. 'İyi aile' Birçok isim değiştirici bu iki erkek gücü kutbu ile kadınların direnişi arasında hareket etti. Ancak eşin soyismini almak başkalarına bunun “ iyi bir aile ” olduğunu göstermenin iyi bir yolu olarak görülüyor. Claire'in dediği gibi “[başkalarının] bir aile olduğumuzu bilmelerini istiyorum ve bence soyisimler bunu yapmanın oldukça iyi bir yolu”. Her iki ülkede, aileyi bir birim olarak simgeleyen ortak bir soyadı bulduk, öncelikle çocuk sahibi olmakla ilişkili. Norveç'teki Eirin, “feminist ben” ve soyadını almasını isteyen kocası arasında mücadele ediyordu - bunun “acil değil, en azından çocuk sahibi oluncaya kadar” olduğunu düşünüyordu. Sözde, farklı ebeveyn soyisimleri kafa karıştırıcı olurdu. Konuştuğumuz bir kadın, “çocuklar gelip gelmeyeceklerini bilemeyeceklerini” hissetti. Her ne kadar kanıtlar çocukların ailelerinde kim olduklarına, soyadlarına ne olursa olsun hiç karışmadıklarını gösteriyor olsa da. Aksine, uygunsuzluk yetişkin rahatsızlığı yaratır. Bazı İngiliz kadınlar da, soyisminizi değiştirmemenin evlilik için daha az bağlılık gösterdiğini hissetti – Zoe’nin açıkladığı gibi: Sanırım soyisminizi tuttuysanız, aslında size bağlı olmadığımı söylemek gibi bir şey. Bu duygu doğrudan Norveçli çiftler tarafından ifade edilmedi - muhtemelen eşinin soyadını ikincil, orta, aile adı olarak kullanmanın yaygın uygulaması nedeniyle. Norm değil Açıkçası, başkalarına “iyi bir aile” olduğunuzu göstermek kesintisiz, tartışmasız bir süreç değildir. Ekranın başkaları tarafından onaylanması gerekiyor - ve bu da kocanın adını benimsemeyi daha olası hale getiriyor. Aslında, çalışmamız ortak bir soyisim veya kadın soyismini kullanma olasılığını İngiliz çiftleri arasında nadiren ele aldı. Bu nedenle, bazı kadınlar evlilik adlarını seçmede aktif olarak yer alabilse de, adamın adını almak hala normdur. Simon Duncan Bradford Üniversitesi, Sosyal Politika Emeritus Profesörü