Ukrayna savaşı geçen hafta başlamadı ve tarih de başlamadı. Bir yüzyıl boyunca uluslararası ilişkilerin emperyalistler tarafından tek bir hedefle işaretlendiğini anlamak için zamanda gerektiği kadar geriye gidebilir: SSCB'yi ve ardından Rusya'yı bitirmek. 1990'larda Yugoslavya'nın başına gelenlere de bir göz atabilir ve ABD ve onun silahlı kanadı NATO tarafından yönetilen emperyalistlerin Orta ve Doğu Avrupa devletlerinin yapılanmasını yok etmek istediklerini görebilirsiniz. onun yerine Kosova tarzı başka bir şey yaratın, onun emirlerine tam olarak boyun eğin. Clinton döneminde, Dışişleri Bakanı Madelaine Allbright, Rusya'nın Rusların elinde tutamayacağı kadar büyük bir ülke olduğunu söyledi. Böylece Rusya'ya yönelik emperyalist planlarını özetledi: başka bir tayfa krallığı, yoksullaştırılmış küçük toprak sahibi devletler, gangsterler ve kolayca yönetilebilir. Daha ileri gitmeden, 21. yüzyılın "kolonisi" olarak tanımlanan Ukrayna gibi. Rusya haklı, hayatta kalmak için savaşıyor ve ABD ve NATO'ya karşı kendini savunma hakkını kullanıyor. BM Şartı'nın 51. maddesi bu hakkı tüm ülkeler için tanır, çünkü gerçek dünyada kimse diğer yanağını çevirmez. “Si vis pacem, para bellum” (Saldırıdan daha iyi bir savunma yoktur), başka bir savaşın eşlik ettiği, daha az iyi olmayan temel bir savaş ilkesi diyor: “İlk vuran, iki kez vurur”. SSCB'nin tasfiyesi, emperyalistlere her zaman ilk adım olarak gördükleri hiçbir zaman yeterli olmadı. Soğuk Savaş sadece ideolojik bir mücadele değil, aynı zamanda siyasi ve askeri bir mücadeleydi. 1991'de sona ermedi. Ne Varşova Paktı'nın dağılmasıyla, ne daha önce SSCB'ye ait olan bir yandaş devletler ağının yaratılmasıyla ne de Rusya'yı yok etmeye hazırlanan askeri üslerin kurulmasıyla sona erdi. NATO Yugoslavya'ya karşı savaşı başlattığında, PSOE lideri ve eski bakanı Javier Solana gibi bir savaş suçlusunun dümende olması ve şu anda Avrupa Birliği'nin uluslararası ilişkilerinin başında Josep'in olması tesadüf değil. Borrell, bir öncekiyle aynı tarihe sahip. Bir yüzyıl boyunca, emperyalizmin Avrupa'da başlattığı savaşlarda, sosyal demokrasi hep aynı rolü oynadı ve onun gölgesinde her renkten bir dizi oportünist hareket ediyor, saldırganlığa ve savaşlara bağlılıklarıyla birleşiyorlar. Oportünistler, emperyalizmle olan suç ortaklıklarını haklı çıkarmak için, darağacına götürecekleri kurbanlarla sis perdesi oluşturuyorlar: Slobodan Miloseviç, Muammer El-Kaddafi, Saddam Hüseyin, Beşar Esad, Vladimir Putin... Onlarla birlikte repertuarı tüketiyorlar. her zaman aynı olan diskalifiyeler. Ortadan kaldırılacak devlet başkanları yelpazesi psikopatlardan diktatörlere kadar uzanıyor. Kurbanlar, cellatları arasında olmayan bir lider prototipi oluştururlar. Ama Balkan Savaşı'nın, ister burjuva, ister devrimci, ister demokrat, ister otokrat olsun, Miloseviç'le hiçbir ilgisi yoktu. Libya'dakinin Kaddafi'nin sandıkta seçilip seçilmemesiyle, insan haklarına saygı gösterip göstermemesiyle hiçbir ilgisi yoktu. Aynı şey diğerleri için de söylenebilir. Henüz öğrenmediler mi? Emperyalistler, siyasi liderlerinin kalitesini yükseltmek için belirli ülkelere saldırmazlar. Başka bir sis perdesi: her iki tarafı da aynı ölçeğe koyan sahte pasifistlerin ve eşit mesafedekilerinki, kafa karışıklığı yaratmak için saldırganları saldırıya uğrayanlarla karıştırıyor. Hepsi kötü. Hepsi aynı derecede kötü. Hiçbiri iyi niyetler veya dindar arzular tarafından yönlendirilmez. Bu büyük bir hatadır. Rusya gibi bir ülke otuz yıldır çok farklı senaryolarda ve hegemonik güçler tarafından saldırıya uğradığında, hükümetler sadece bu saldırılarla yüzleşmelerini talep edebilir ve gerçek devrimciler bu savaşı yönetmelidir. Savaşta tarafsız yoktur. Kenarda kalan, en güçlünün, saldırganın ve emperyalistin yanındadır. 1945'te BM Şartı'nın oluşturduğu uluslararası düzen, faşizme ve Ukrayna gibi faşist devletlere son vermek, komşularına karşı savaş platformları haline gelmelerini önlemek için kuruldu. Rusya bir savaş başlatmadı ama onu engellemeye çalışıyor. Bunu 1917'den beri yapıyor çünkü geçen yüzyılın yirmilerindeki iç savaştan Sovyetler Birliği'ni bitirme girişiminden başka bir şey olmayan II. Dünya Savaşı'na kadar her türlü savaşın günah keçisi oldu. Savaşta kurbanı cellat gibi göstermek için çok sert bir yüze sahip olmalısınız. Juan Manuel Olarieta