Dünyadaki birçok insan, salgın nedeniyle hala zorlu kısıtlamalar veya tecrit altında yaşıyor ve mümkün olduğunca evde kalıyor. Bu, birçok ebeveynin çocuklarıyla her zamankinden daha fazla zaman geçirdiği anlamına gelir. Ama o zamanı nasıl daha derin bir ilişkiye çevirirsiniz? Ebeveynlerin ve çocukların beyin aktivitesini eşzamanlı olarak ölçen yeni araştırma, bazı içgörüler sunuyor. Başkalarıyla etkili bir şekilde etkileşime girmek için duygusal bir bağ kurmalı ve birbirimizin hedeflerini ve niyetlerini hızlı ve doğru bir şekilde anlamalıyız. Araştırmalar, davranışlarımızı ve bedensel tepkilerimizi koordine ettiğimizde bunun en iyi sonucu verdiğini gösteriyor . Neyse ki, başkalarıyla senkronize olmaya doğal bir eğilimimiz var. Örneğin, gülme ve esneme gibi klasik örneklerle birbirimizi otomatik olarak taklit ederiz ve koordineli göz bakışı veya dokunuşunun karmaşık kalıplarıyla meşgul oluruz. Hatta fizyolojimizi, örneğin kalp atışlarımızın ve hormon salgılanmamızın (kortizol ve oksitosin gibi) hizalanması yoluyla sosyal olarak senkronize ederiz . Başkalarıyla bağ kurduğumuzda, sanki tüm vücudumuz bir “sosyal dans” içindedir. Başkalarıyla sosyal olarak dans etmek, onların ne hissettiğini daha kolay hissetmemizi ve ne düşündüklerini düşünmemizi sağlar. Biyo-davranışsal senkronizasyon adı verilen bu süreç, birbirimizle daha güçlü bir şekilde bağlantı kurmamıza yardımcı olur. Çocukluk döneminde başkalarıyla senkronize olmak sosyal, duygusal ve bilişsel gelişim için de hayati önem taşır. Beyinden beyne senkronizasyon Araştırmacılar son zamanlarda iki kişi bu şekilde etkileşime girdiğinde beyinde neler olduğunu test etmeye başladılar. İşlevsel yakın kızılötesi spektroskopi ( fNIRS ) "hiper tarama" kullanılarak, insanlar çeşitli görevleri yerine getirirken ve optik sensörlerle bağlantılı bir başlık takarken beyin aktivitesi ölçülebilir. Bu, her katılımcı için yapılır ve daha sonra beyin aktivitesi karşılaştırılır. Eşzamanlılık, aynı beyin bölgesinde aşağı yukarı aynı zamanda hizalı azalış ve artış olduğunda ortaya çıkar. Yetişkinlerle bu yaklaşımı kullanan çalışmalar, beyin aktivitesinin de etkileşimler sırasında koordineli olma eğiliminde olduğunu göstermiştir. Ayrıca beyinden beyne senkronizasyonun arkadaşlara veya yabancılara göre daha yüksek olduğu görülmüştür. Peki ya ebeveynler ve çocuklar? Yeni araştırmamız, hem anneler hem de babalar çocuklarıyla etkileşime girdiklerinde, özellikle de bulmaca gibi sorunları birlikte oynadıklarında veya çözdüklerinde, beyin-beyin senkronizasyonunun da arttığını ortaya koyuyor. Açıkça, beyinden beyine senkronizasyon ne kadar güçlüyse, ebeveynler ve çocuklar o kadar çok sorunu çözebilir. Ayrıca, annelerde ve çocuklarında birbirleriyle konuşurken beyin-beyin senkronizasyonunun arttığını gördük. Çocukları ile oyun yoluyla problem çözme veya sadece sohbet etme gibi faaliyetlerde bulunmak, bu nedenle ebeveynler tarafından her zaman ebeveyn-çocuk bağını güçlendirme ve çocuklarının hayati sosyal, duygusal ve bilişsel becerilerini geliştirmelerine yardımcı olma fırsatları olarak görülmelidir. Anneler ve babalar Beynin beyne senkronizasyonunun, ebeveynleriyle etkileşime giren çocuklar için bilinmeyen bir yetişkinden daha güçlü olduğu gözlemlendi. Bu, ebeveyn-çocuk ilişkisinin koordineli beyinler açısından özel olduğunu gösterse de - muhtemelen yakın duygusal bağlarını yansıtıyor - ilişkilerin altında yatan nitelikler hakkında henüz pek bir şey ortaya çıkarmıyor. Ebeveynler ve çocukları arasındaki beyinden beyne senkronizasyonun etkileşim ve ilişki kalitesiyle nasıl ilişkili olduğuna daha yakından baktığımızda, birkaç ek ipucu bulduk. İlginç bir şekilde, bu ipuçları anneler ve babalar arasında biraz farklıydı. Hem bulmaca çözme hem de konuşma sırasında, anneler ve çocuklar daha fazla sırayla, yani görevi yerine getirdiklerinde veya dönüşümlü olarak ya da arka arkaya konuştuklarında daha güçlü beyin-beyne senkronizasyon gördük. Aynı şey, çocukların anneleri tarafından yönetilmek yerine göreve daha güçlü bir şekilde katılabildikleri ve bu nedenle daha fazla özerklik verildiği durumlarda da geçerliydi. Tersine, bulmaca çözme sırasında anneler stresli olduğunu bildirdiğinde senkronizasyon azaldı. Böyle anlarda kısa bir ara vermek ve özbakım yapmak hem anneler hem de çocuklar için faydalı olabilir. Bununla birlikte, baba-çocuk çiftlerinde, beyinden beyne senkronizasyon ile sıra alma, çocuk otonomisi veya stres arasında herhangi bir bağlantı bulamadık. Buna karşılık, babaların çocuk bakımına dahil olmanın çocuk gelişimi için önemli olduğunu ve kendilerini ödüllendirdiğini belirttikleri çiftlerde daha yüksek eşzamanlılık gördük. Babaların çocuk gelişimindeki rolü Anneler ve babalar ve onların çocukları arasında beyinden beyne senkronizasyonun farklı yollarla sağlanabileceği görülmektedir. Muhtemel bir açıklama, anne-çocuk etkileşimlerinin daha fazla ritim ve yapı ile işaretlenirken, baba-çocuk etkileşimleri biraz daha cansız ve enerjik olabilir. Bu tür farklı deneyimler, çocukların farklı bakıcı türleriyle başarılı ve eşzamanlı olarak etkileşime girmesine ve çeşitli sosyal, duygusal ve bilişsel becerileri uygulamasına olanak tanır. Ancak, babaların babalığa karşı tutumları gibi sosyal rollerin de bir etkisi olabileceğine dikkat etmek önemlidir. Son incelemeler, babaları bakıcılar ve çocukları için bağlanma figürleri olarak tanımanın değerini vurgulamaktadır. Bu nedenle, babaların çocuk gelişimindeki rolünü desteklemeye devam etmek ve onların çocuklarıyla daha fazla zaman geçirmelerini ve eğlenmelerini sağlamak çok önemlidir. Pascal Vrticka Lecturer in Psychology, University of Essex