Sosyal medya ve modern yaşamın diğer birçok yönü, konsantre olma yeteneğimizi yok ediyor. Hala yapabiliyorken aklımızı geri almalıyız. Dokuz yaşındayken, vaftiz oğlum Adam, Elvis Presley'e karşı kısa ama acayip yoğun bir saplantı geliştirdi. Jailhouse Rock'ı sesinin tepesinde, Kral'ın tüm alçak mırıltıları ve pelvis sallamalarıyla söylemeye başladı. Bir gün onu yatırırken bana çok ciddi bir şekilde baktı ve sordu: "Johann, bir gün beni Graceland'e götürür müsün?" Gerçekten düşünmeden, kabul ettim. Her şey ters gidene kadar bir daha düşünmedim. On yıl sonra Adam kayboldu. 15 yaşındayken okulu bırakmıştı ve neredeyse tüm uyanık saatlerini ekranlar arasında boş boş geçiş yaparak geçirdi - bir bulanıklık YouTube, WhatsApp ve porno. (Gizliliğini korumak için adını ve bazı küçük ayrıntıları değiştirdim.) Snapchat hızında dönüyor gibiydi ve hala veya ciddi hiçbir şey zihninde herhangi bir çekiş kazanamazdı. Adam'ın erkek olduğu on yıl boyunca, bu kırılma çoğumuzun başına geliyor gibiydi. Dikkat etme yeteneğimiz çatlıyor ve kırılıyordu. 40 yaşına yeni basmıştım ve benim kuşağım nerede bir araya gelirse gelsin, kaybolan konsantrasyon kapasitemizin yasını tutardık. Hâlâ çok kitap okuyorum ama geçen her yıl, giderek daha fazla yürüyen merdivenden yukarı çıkmak gibi hissettiriyordu. Sonra bir akşam kanepemde uzanırken, her biri durmadan çığlık atan ekranlarımıza bakarken, ona baktım ve hafif bir korku hissettim. Adam, dedim usulca, hadi Graceland'e gidelim. Ona verdiğim sözü hatırlattım. Bu uyuşturma rutinini kırma fikrinin onda bir şeyleri ateşlediğini görebiliyordum ama ona gidersek uyması gereken bir koşul olduğunu söyledim. Gün içinde telefonunu kapatmak zorunda kaldı. Yapacağına yemin etti. Graceland'in kapılarına vardığınızda, işi size etrafı gezdirmek olan bir insan yok artık. Size bir iPad veriliyor, küçük kulaklıkları takıyorsunuz ve iPad size ne yapmanız gerektiğini söylüyor – sola dönün; Sağa dönün; ileri yürü. Her odada, bir anlatıcı bunu anlatırken, ekranda bulunduğunuz yerin bir fotoğrafı görünür. Etrafta dolaşırken, neredeyse her zaman ekranlarına bakan boş yüzlü insanlarla çevriliydik. Yürüdükçe kendimi daha da gergin hissediyordum. Elvis'in malikanedeki en sevdiği yer olan orman odasına gittiğimizde yanımda duran orta yaşlı bir adam karısına bir şeyler söylemek için döndüğünde iPad gevezelik ediyordu. Önümüzde Elvis'in bu odayı kendi yapay ormanına dönüştürmek için satın aldığı büyük sahte bitkileri görebiliyordum. "Tatlım," dedi, "bu harika. iPad'i ona doğru salladı ve parmağını üzerinde gezdirmeye başladı. “Sola kaydırırsanız, soldaki orman odasını görebilirsiniz. Ve sağa kaydırırsanız, sağdaki orman odasını görebilirsiniz.” Karısı baktı, gülümsedi ve kendi iPad'ine kaydırmaya başladı. öne eğildim. "Ama efendim," dedim, "yapabileceğiniz eski moda bir kaydırma şekli var. Başını çevirmek diye buna denir. Çünkü buradayız. Orman odasındayız. Aracısız görebilirsiniz. Burada." Elimi salladım ve sahte yeşil yapraklar biraz hışırdadı. Gözleri ekranlarına döndü. Söyledim. "Görmüyor musun? Bizler aslında. Ekranınıza gerek yok. Orman odasındayız. "Aceleyle uzaklaştılar. Adam'a döndüm, her şeye gülmeye hazırdı - ama o bir köşedeydi, telefonunu ceketinin altında tutuyor ve Snapchat'e göz atıyordu. Yolculuğun her aşamasında verdiği sözü tutmamıştı. İki hafta önce uçak New Orleans'a ilk kez indiğinde, biz hala yerimizdeyken telefonunu çıkardı. "Kullanmayacağına söz vermiştin," dedim. Cevap verdi: “Telefon görüşmesi yapmayacağımı kastetmiştim. Açıkçası Snapchat ve mesajlaşmayı kullanamam. ” Bunu, sanki 10 gün boyunca nefesini tutmasını istemişmişim gibi, şaşkın bir dürüstlükle söyledi. Orman odasında, aniden telefonu elinden kurtarmaya çalıştım ve o da ayağıyla uzaklaştı. O gece onu Heartbreak Oteli'nde bir yüzme havuzunun yanında (dev bir gitar şeklinde) otururken üzgün buldum. Onunla otururken fark ettim ki, onca öfkede olduğu gibi ona olan öfkemin de aslında kendime olan öfkesiydi. Odaklanamaması benim de başıma geldiğini hissettiğim bir şeydi. Var olma yeteneğimi kaybediyordum, ve ondan nefret ettim. Bir şeylerin ters gittiğini biliyorum, dedi Adam, telefonunu sımsıkı elinde tutarak. "Ama nasıl düzelteceğim hakkında hiçbir fikrim yok." Sonra mesaj yazmaya geri döndü. O zaman ona ve çoğumuza gerçekte ne olduğunu anlamam gerektiğini anladım. O an, dikkat hakkındaki düşüncemi değiştiren bir yolculuğun başlangıcı oldu. Önümüzdeki üç yıl içinde Miami'den Moskova'ya ve Melbourne'e kadar tüm dünyayı dolaşarak odak konusunda dünyanın önde gelen uzmanlarıyla görüştüm. Öğrendiklerim beni, artık her neslin yaşlandıkça yaşadığı türden, dikkat konusunda basit bir endişeyle karşı karşıya olmadığımıza ikna etti. Ciddi bir dikkat krizinde yaşıyoruz - nasıl yaşadığımız üzerinde büyük etkileri olan bir kriz. İnsanların dikkat etme yeteneğini azalttığı kanıtlanmış on iki faktör olduğunu ve bu faktörlerin çoğunun son birkaç on yılda - bazen çarpıcı biçimde - arttığını öğrendim. Çocukların dikkat sorunları konusunda dünyanın önde gelen uzmanlarından biri olan Prof Joel Nigg ile röportaj yapmak için Portland, Oregon'a gittim ve bana şu anda sürekli ve derin odaklanmanın hepimiz için daha zor olduğu, “dikkatli patojenik bir kültür” geliştirip geliştirmediğimizi sormamız gerektiğini söyledi. Kültürümüzden sorumlu olsaydı ve aslında insanların dikkatini dağıtmak isteseydi ne yapardı diye sorduğumda, “Muhtemelen bizim toplumumuzun yaptığı şey” dedi. Dikkati bozabilecek bazı önemli faktörleri araştıran önde gelen bir Fransız bilim adamı olan Prof Barbara Demeneix bana açıkça şöyle dedi: "Bugün normal bir beyne sahip olmamızın hiçbir yolu yok." Etkilerini etrafımızda görebiliyoruz. Üniversite öğrencileri üzerinde yapılan küçük bir araştırma, artık 65 saniye boyunca herhangi bir göreve odaklandıklarını buldu. Ofis çalışanları üzerinde yapılan farklı bir araştırma, ortalama olarak yalnızca üç dakikaya odaklandıklarını buldu. Bu olmuyor çünkü hepimiz bireysel olarak zayıf iradeli olduk. Odağınız çökmedi. Çalınmıştı. Graceland'den ilk döndüğümde, bir birey olarak yeterince güçlü olmadığım ve telefonum tarafından ele geçirildiğim için dikkatimin azaldığını düşündüm. Kendime sitem ederek olumsuz düşünceler sarmalına girdim. Zayıfsın, tembelsin, yeterince disiplinli değilsin, derdim. Çözümün açık olduğunu düşündüm: daha disiplinli olun ve telefonunuzu uzaklaştırın. Bu yüzden internete girdim ve Cape Cod'un ucundaki Provincetown'da sahil kenarında küçük bir oda ayırttım. Herkese muzaffer bir şekilde duyurdum - üç ay boyunca akıllı telefonsuz ve çevrimiçi olabilecek bir bilgisayarım olmadan orada olacağım. Bitirdim. Kablolu olmaktan bıktım. Bunu yapabileceğimi biliyordum çünkü çok şanslıydım ve önceki kitaplarımdan param vardı. Bunun uzun vadeli bir çözüm olamayacağını biliyordum. Bunu yaptım çünkü yapmazsam derin düşünme yeteneğimin bazı önemli yönlerini kaybedebileceğimi düşündüm. Ayrıca, her şeyi bir süreliğine geri alırsam, hepimizin yapabileceği değişiklikleri daha sürdürülebilir bir şekilde görebileceğimi umuyordum. İlk websiz haftamda, bir dekompresyon sisinin içinde tökezledim. Provincetown, ABD'deki en yüksek eşcinsel çift oranına sahip küçük bir eşcinsel tatil beldesidir. Cupcake yedim, kitap okudum, yabancılarla konuştum ve şarkılar söyledim. Her şey kökten yavaşladı. Normalde haberleri her saat başı takip ediyorum, endişe uyandıran gerçeklerden bir damla besleme alıyorum ve onları bir tür anlam için bir araya getirmeye çalışıyorum. Bunun yerine, günde bir kez fiziksel bir gazete okurum. Birkaç saatte bir, içimde yabancı bir his gurulduyor ve kendime soruyordum: Bu nedir? Ah evet. Sakinlik. Daha sonra uzmanlarla görüştüğümde ve araştırmalarını incelediğimde, o ilk günden itibaren dikkatimin iyileşmeye başlamasının birçok nedeni olduğunu fark ettim. Massachusetts Institute of Technology'de bir sinirbilimci olan Prof Earl Miller bana bir tanesini açıkladı. Beyniniz aynı anda bilinçli zihninizde sadece bir veya iki düşünce üretebilir dedi. Bu kadar. "Biz çok, çok tek fikirliyiz." “Çok sınırlı bilişsel kapasiteye” sahibiz. Ama büyük bir yanılgıya düştük. Ortalama bir genç şimdi aynı anda altı medya türünü takip edebileceklerine inanıyor. Sinirbilimciler bunu incelediklerinde, insanlar aynı anda birkaç şey yaptıklarına inandıklarında, aslında hokkabazlık yaptıklarını buldular. "Bir ileri bir geri gidiyorlar. Değişimi fark etmezler çünkü beyinleri kusursuz bir bilinç deneyimi sağlamak için bir tür kağıt üzerinde çalışır, ancak aslında yaptıkları şey beyinlerini an be an, görevden göreve değiştirmek ve yeniden yapılandırmaktır – [ve ] bunun bir bedeli var.” Diyelim ki vergi beyannamenizi yapıyorsunuz ve bir mesaj alıyorsunuz ve ona bakıyorsunuz – bu sadece bir bakış, üç saniye sürüyor – ve sonra vergi beyannamenize geri dönüyorsunuz. O anda, “bir görevden diğerine geçerken beyniniz yeniden yapılandırılmalıdır” dedi. Daha önce ne yaptığınızı hatırlamanız ve onun hakkında ne düşündüğünüzü hatırlamanız gerekir. Bu olduğunda, kanıtlar gösteriyor ki “performansınız düşüyor. Daha yavaşsın. Hepsi geçişin bir sonucu.” Daha önce ne yaptığınızı hatırlamanız ve onun hakkında ne düşündüğünüzü hatırlamanız gerekir. Bu olduğunda, kanıtlar gösteriyor ki “performansınız düşüyor. Daha yavaşsın. Hepsi geçişin bir sonucu.” Daha önce ne yaptığınızı hatırlamanız ve onun hakkında ne düşündüğünüzü hatırlamanız gerekir. Bu olduğunda, kanıtlar gösteriyor ki “performansınız düşüyor. Daha yavaşsın. Hepsi geçişin bir sonucu.” Buna “değişim maliyeti etkisi” denir. Bu, çalışmaya başlarken metinlerinizi kontrol ederseniz, yalnızca metinlere bakmak için harcadığınız küçük zaman patlamalarını kaybetmekle kalmaz, aynı zamanda daha sonra yeniden odaklanmak için gereken zamanı da kaybedersiniz. Örneğin, Carnegie Mellon Üniversitesi'nin insan bilgisayar etkileşimi laboratuvarında yapılan bir çalışma 136 öğrenciyi aldı ve onları bir teste tabi tuttu. Bazıları telefonlarını kapatmak zorunda kaldı, bazıları ise telefonlarını açtı ve aralıklı kısa mesajlar aldı. Mesaj alan öğrenciler ortalama olarak %20 daha kötü performans gösterdi. Bana öyle geliyor ki, neredeyse hepimiz şu anda neredeyse her zaman beyin gücümüzün %20'sini kaybediyoruz. Miller bana bunun sonucunda “mükemmel bir bilişsel bozulma fırtınası” içinde yaşadığımızı söyledi. Çok uzun zamandan beri ilk kez, Provincetown'da, ara vermeden, her seferinde tek bir şey yapıyordum. Beynimin gerçekten kaldırabileceği sınırlar içinde yaşıyordum. Geçen her gün dikkatimin arttığını ve geliştiğini hissettim ama sonra bir gün ani bir aksilik yaşadım. Sahilde yürüyordum ve birkaç adımda bir Memphis'ten beri beni kaşıyan aynı şeyi gördüm. İnsanlar, Provincetown'u sadece özçekimler için bir fon olarak kullanıyor gibiydi, nadiren okyanusa veya birbirlerine bakıyorlardı. Ancak bu sefer hissettiğim şey bağırmak değildi: Hayatlarınızı boşa harcıyorsunuz, bırakın şu lanet telefonu. Bağırmaktı: O telefonu bana ver ! Bana ait! Uzun zamandır, gün boyunca birkaç saatte bir web'in ince, ısrarlı sinyallerini, beğenilerin ve yorumların damlacıklarını alıyorum: Seni görüyorum. Önemlisin. Şimdi gitmişlerdi. Simone de Beauvoir, ateist olduğunda dünyanın sessizleştiğini hissettiğini söyledi. Web'i kaybetmek böyle hissettirdi. Sosyal medyanın retorik sıcaklığından sonra, sıradan sosyal etkileşimler hoş ama düşük hacimli görünüyordu. Hiçbir normal sosyal etkileşim sizi kalplerle doldurmaz. Dikkatimi iyileştirmek için dikkat dağıtıcı şeyleri ortadan kaldırmanın yeterli olmadığını fark ettim. Bu, başta kendinizi iyi hissetmenizi sağlar – ama sonra tüm gürültünün olduğu yerde bir boşluk yaratır. Boşluğu doldurmam gerektiğini anladım. Bunu yapmak için, yıllar önce öğrendiğim bir psikoloji alanı olan akış durumları bilimi hakkında çok düşünmeye başladım. Bunu okuyan hemen hemen herkes bir noktada bir akış durumu yaşamış olacaktır. Bu, sizin için anlamlı bir şey yaptığınızda ve gerçekten içine girdiğinizde, zaman akıp gittiğinde ve egonuz yok olmuş gibi göründüğünde ve kendinizi derinden ve çaba harcamadan odaklanmış halde bulduğunuz zamandır. Akış, insanların sunabileceği en derin dikkat biçimidir. Ama oraya nasıl gideceğiz? Daha sonra, akış durumlarını inceleyen ve 40 yılı aşkın bir süredir araştıran ilk bilim insanı olan Claremont, California'da Prof. Mihaly Csikszentmihalyi ile röportaj yaptım. Onun araştırmasından, akışa geçmeniz için gereken üç temel faktör olduğunu öğrendim. Öncelikle seçmek gerekir birini Akış, bilinçli olarak tek bir yöne dağıtılan tüm zihinsel enerjinizi alır. İkincisi, bu hedefin sizin için anlamlı olması gerekiyor - umursamadığınız bir hedefe akamazsınız. Üçüncüsü, yaptığınız şey yeteneklerinizin sınırındaysa – örneğin tırmandığınız kaya tırmandığınız son kayadan biraz daha yüksek ve daha sertse – yardımcı olur. Böylece her sabah yazmaya başladım - önceki çalışmalarımdan farklı bir tür, beni esneten bir yazı. Birkaç gün içinde akmaya başladım ve saatlerce odaklanma, bir meydan okuma gibi hissetmeden geçecekti. Uzun, zahmetsiz esnemelerde gençken sahip olduğum şekilde odaklandığımı hissettim. Beynimin kırılmasından korkmuştum. Doğru koşullarda tüm gücünün geri gelebileceğini fark ettiğimde rahatlayarak ağladım. Her günün sonunda kumsalda oturur ve ışığın yavaşça değişmesini izlerdim. Pelerinin üzerindeki ışık, daha önce bulunduğum hiçbir yerdeki ışığa benzemiyor ve Provincetown'da hayatımda daha önce hiç olmadığı kadar net görebiliyordum - kendi düşüncelerimi, kendi hedeflerimi, kendi hayallerimi. Işıkta yaşıyordum. Böylece sahil evinden ayrılma ve hiper bağlantılı dünyaya geri dönme zamanı geldiğinde, dikkat kodunu kırdığıma ikna oldum. Öğrendiğim dersleri günlük hayatıma entegre etmeye kararlı bir şekilde dünyaya döndüm. Boston'da saklandıkları yere bir feribotla geri döndükten sonra telefonum ve dizüstü bilgisayarımla tekrar bir araya geldiğimde, bana yabancı ve yabancılaşmış görünüyorlardı. Ancak birkaç ay içinde ekran sürem günde dört saate geri döndü ve dikkatim tekrar yıprandı ve kırılmaya başladı. Batı dünyasının en önemli filozofu haline gelen eski Google mühendisi James Williams, Moskova'da bana çok önemli bir hata yaptığımı söyledi. Bireysel yoksunluk “çözüm değil, aynı nedenle haftada iki gün dışarıda gaz maskesi takmanın kirliliğin cevabı olmaması gibi. Kısa bir süre için belirli etkileri uzak tutabilir, ancak sürdürülebilir değil ve sistemik sorunları ele almıyor.” Dikkatimizin daha geniş bir toplumda büyük istilacı güçler tarafından derinden değiştirildiğini söyledi. Çözümün sadece kendi alışkanlıklarınızı değiştirmek olduğunu söylemek – örneğin telefonunuzdan ayrılmaya söz vermek – sadece “bireye geri vermek” olduğunu söyledi. Nigg, artan dikkat sorunlarımızı artan obezite oranlarımızla karşılaştırırsak, neler olduğunu anlamama yardımcı olabileceğini söyledi. Elli yıl önce çok az obezite vardı, ancak bugün batı dünyasında endemiktir. Bunun nedeni, aniden açgözlü veya keyfine düşkün olmamız değil. “Obezite tıbbi bir salgın değil, sosyal bir salgın. Örneğin kötü yemeklerimiz var ve bu yüzden insanlar şişmanlıyor.” Yaşam biçimimiz çarpıcı biçimde değişti - yiyecek kaynağımız değişti ve yürümesi veya bisikletle dolaşılması zor şehirler inşa ettik ve çevremizdeki bu değişiklikler bedenlerimizde değişikliklere yol açtı. Toplu halde kütle kazandık. Benzer bir şey, dedi, dikkatimizdeki değişikliklerle oluyor olabilir. Dikkatimizi zedeleyen faktörlerin hepsinin hemen belli olmadığını öğrendim. İlk başta teknolojiye odaklanmıştım, ama aslında nedenler çok geniş bir yelpazede - yediğimiz yiyeceklerden soluduğumuz havaya, çalıştığımız saatlerden artık uyumadığımız saatlere kadar. Çocuklarımızı oyundan nasıl mahrum bıraktığımızdan, okullarımızın her şeyi testlere dayandırarak anlam öğrenmeyi nasıl ortadan kaldırdığına kadar, kanıksadığımız pek çok şeyi içerirler. Dikkatimizin bu aralıksız istilasına iki düzeyde yanıt vermemiz gerektiğine inanmaya başladım. Birincisi bireyseldir. Odak noktamızı koruyacak kişisel düzeyde yapabileceğimiz her türlü değişiklik var. Çoğunu yaparak odağımı yaklaşık %20 oranında artırdığımı söyleyebilirim. Ama insanlarla aynı seviyeye gelmeliyiz. Bu değişiklikler sizi ancak bir yere kadar götürür. Şu anda sanki bütün gün üzerimize kaşınan toz dökülüyor ve bu tozu döken insanlar şöyle diyor: “Meditasyon yapmayı öğrenmek isteyebilirsin. O zaman bu kadar kaşınmazsın." Meditasyon yararlı bir araçtır - ama aslında üzerimize kaşınan toz döken insanları durdurmamız gerekiyor. Dikkatimizi çalan güçleri ele geçirmek ve geri almak için bir araya gelmeliyiz. Bu biraz soyut gelebilir ama birçok yerde bunu uygulamaya koyan insanlarla tanıştım. Bir örnek vermek gerekirse: Stres ve yorgunluğun dikkatinizi bozduğuna dair güçlü bilimsel kanıtlar var. Bugün, çalışanların yaklaşık %35'i, patronları günün veya gecenin herhangi bir saatinde kendilerine e-posta gönderebileceği için telefonlarını asla kapatamayacaklarını düşünüyor. Fransa'da sıradan işçiler bunun dayanılmaz olduğuna karar verdi ve hükümetlerine değişim için baskı yaptı - bu yüzden şimdi yasal bir "bağlantıyı kesme hakları" var. Basit. Çalışma saatlerini belirleme hakkınız vardır ve bu saatler dışında işvereniniz tarafından aranmama hakkınız vardır. Kuralları çiğneyen şirketler büyük para cezaları alıyor. Odak noktamızın bir kısmını geri getirebilecek bunun gibi birçok potansiyel toplu değişiklik var. Örneğin, sosyal medya şirketlerini, bizi kaydırmaya devam etmek için özellikle dikkatimizi işgal etmek üzere tasarlanmış mevcut iş modellerini terk etmeye zorlayabiliriz. Bu sitelerin çalışabileceği alternatif yollar var - hacklemek yerine dikkatimizi iyileştirecek olanlar. Bazı bilim adamları, dikkat konusundaki bu endişelerin, geçmişte çizgi romanlar veya rap müzikle ilgili endişelerle karşılaştırılabilir ahlaki bir panik olduğunu ve kanıtların zayıf olduğunu söylüyor. Diğer bilim adamları, kanıtların güçlü olduğunu ve bu endişelerin 1970'lerde obezite salgını veya iklim krizi hakkında erken uyarılar gibi olduğunu söylüyor. Bence bu belirsizlik göz önüne alındığında, mükemmel kanıt için bekleyemeyiz. Makul bir risk değerlendirmesine göre hareket etmeliyiz. Dikkatimize etkileri konusunda uyarıda bulunanlar yanlış çıkarsa ve biz yine de onların dediklerini yaparsak bunun bedeli ne olur? Patronlarımız tarafından taciz edilmek için daha az zaman harcayacağız ve teknoloji tarafından daha az izlenip manipüle edileceğiz - ayrıca hayatımızda her durumda arzu edilen diğer birçok iyileştirme. Ama haklı çıkarlarsa ve dediklerini yapmazsak, maliyeti nedir? Eski Google mühendisi Tristan Harris'in bana söylediği gibi, insanlığın derecesini düşüreceğiz ve her zamankinden daha fazla gerektiren büyük toplu krizlerle karşı karşıya kaldığımızda dikkatimizi bizden uzaklaştıracağız. Ama biz onlar için savaşmadıkça bu değişikliklerin hiçbiri olmayacak. Feminist hareketin kadınların kendi bedenleri üzerindeki haklarını geri alması gibi (ve bugün bunun için hala savaşması gerekiyor), şimdi zihinlerimizi geri kazanmak için bir dikkat hareketine ihtiyacımız olduğuna inanıyorum. Acilen harekete geçmemiz gerektiğine inanıyorum, çünkü bu iklim krizi veya obezite krizi gibi olabilir - ne kadar uzun beklersek, o kadar zorlaşır. Dikkatimiz ne kadar bozulursa, odağımızı çalan güçlerle mücadele etmek için kişisel ve politik enerjiyi toplamak o kadar zor olacaktır. Gerektirdiği ilk adım, bilincimizde bir değişimdir. Kendimizi suçlamayı ya da işverenlerimizden ve teknoloji şirketlerinden yalnızca küçük değişiklikler talep etmeyi bırakmalıyız. Kendi zihinlerimize sahibiz ve birlikte onları çalan güçlerden geri alabiliriz. Johann Hari Yukarıdakiler, Bloomsbury tarafından 6 Ocak'ta yayınlanan Johann Hari tarafından yazılan Stolen Focus: Why You Can't Pay Attention'dan düzenlenmiş bir alıntıdır.