“Bir Çin Atasözü Der ki: Bir ülkede küçük insanların gölgeleri uzuyorsa, o ülkede güneş batıyor demektir.” Küçük insanlar, kendilerini büyük hissetmek için çoğunluğun hep ‘küçük’ kalmasını isterler. Ülkede mesleklerin itibarsızlaştırılıp cehâletin prim yapması da bundandır. Uzayan o gölgeler şu an ne yazık ki memleketin üstüne karabasan gibi çöktü. Yolun sonunda görünen ışık var mı, üstümüze gelen trenin ışığı mı o, yaşayıp görücez. ‘Hepimiz aynı gemideyiz’ diyenlerin batan gemiden onları kurtaracak uçakları var, ya sizin neyiniz var? İman dolu yüreğiniz, oluşturduğunuz tekbir zinciriniz bu zamları durdurabildi, karnınızı doyurabildi mi? Yoksa siz Titanik batarken müzik çalmaya, herşey normalmiş gibi göstermeye çalışan ekipten misiniz? Ama o müthiş ‘algı yönetimi’niz küçük insanlarınıza işler, bize değil! Küçükken başı okşanıp sözden çıkmayan, düşünmeyen, kuzu gibi yetiştirilenler şu an koyun gibi güdülüyor. Sürüden ayrılanı kurt kapıyor, önlerine konana tamah edenler bakalım yemleri bitince neler olacak, onu da yaşayıp görücez. Coğrafya kader olsa; sınırları Viyana’ya kadar uzanan koskoca bir imparatorluğun kaderi Ortadoğu çıkmazında yokolup gitmek olmazdı heralde! Avrupa ve Asya arasında olup, medeniyeti batıya değil doğuya doğru evrilmek; bundan çıkar sağlayanların oyunu. Ama bu oyunda sadece ebe değil, herkesin gözü bağlı ne yazık ki… E hadi ama, çamlak çömlek patlasın artık!!! Öyleyse sıradaki selâ, her gün öldürülen geleceğe dair umutlarımıza gelsin. İmza: Küçük insanların gölgesinde güneş görememekten depresyona giren bir hunili doktor…