Filistinliler, İngilizlerin 1917 tarihli kötü şöhretli Balfour Deklarasyonu'nu yayınlamasından önce bile kendi topraklarındaki sömürgeci planlara direniyorlardı; bu belge kısa bir paragrafta Yahudi halkına Filistin'de bir "ulusal yurt" vaat ediyordu. Diğer birçok Filistinli gibi arkadaşım Abeer Salah da (gerçek adı değil) sürgünde yaşıyor. Salah'ın evi, Ürdün'ün başkenti Amman'ın 20 kilometre kuzeyindeki Baqa'a mülteci kampı . Ancak Gazze'de mahsur kalan ailesi ve arkadaşları var. 7 Ekim'deki korkunç Hamas saldırılarından ve İsrail'in Gazze'deki yıkıcı askeri harekâtından bu yana haberleri ve sosyal medyayı yakından takip ediyor. Geçtiğimiz günlerde Salah, İsrail'in Birleşmiş Milletler Büyükelçisi Gilad Erdan'ın, “terörist” Filistinlilerin onları askerlere ve yerleşimcilere nasıl fırlattığını göstermek için bir tuğlayı tutarken çekilmiş bir video klibini paylaştı. Geçen yıl kaydedilen klip yeniden dolaşıma girdi. Arkadaşıma göre bu klip, Batılı hükümetlerin ve medyanın uzun süredir Filistinlileri nasıl geri kalmış ve şiddete eğilimli olarak tasvir etme eğiliminde olduğunu gösteriyor. Salah, "Bu adam Filistinlilerin barbar bir halk olduğunu göstermeye çalışıyor" dedi. “Topraklarını ve halkını taşlarla savunuyorlar. Geri kalmışlar. Bu arada İsraillilerin tankları var.” Sömürge geçmişlerini inceleyen bir tarihçi olarak Salah'ın ne dediğini anlıyorum. Filistinlilerin "barbar" ya da bir şekilde daha az insan olarak reddedilmesinin kökleri, yerlilerin toprakları ve halklarının "medeniyetsiz" olduğu yönündeki görüşler de dahil olmak üzere sömürgeleştirme anlatılarının uzun bir geçmişine dayanmaktadır. Son beş yıldır Baqa'a Kampı'nda Filistinli mültecilerle bir sözlü tarih araştırma projesi ve belgesel film üzerinde çalışıyorum. Danışman yapımcı Salam Barakat Guenette'in de aralarında bulunduğu bir ekip tarafından yapılan film, ailelerin ve toplulukların sürgünde yemek kültürlerini nasıl canlı tuttuğunu araştırıyor. Çoğunlukla Filistinlilere yöneltilen stereotiplere karşı çarpıcı bir karşı anlatı sunuyor. Sömürgeci iddialar: 'vahşi' ve 'barbar' Filistinli Amerikalı edebiyatçı Edward Said, 1978 tarihli klasik kitabı Oryantalizm'de , İngiliz sömürgecilerin gözlerini, yöneticilerini ve ordularını "Doğu" topraklarına çevirirken "anlatma gücünü" nasıl kullandıklarını açıkladı. Çalışması Batı Asya ve Kuzey Afrika'nın (Avrupa'nın “Ortadoğu'su”) tasvirlerine odaklanan Said, “Doğu ile Batı arasındaki mutlak sınırın” nasıl yüzyıllardır yapım aşamasında olduğunu gösterdi. 18. yüzyıla gelindiğinde Doğu-Batı ya da “biz”-onlar ikilisi Batı tarafından üretilen geniş bir “bilgi” arşivine dönüşmüştü. Batı'da bu ilişki, hayatın tüm alanlarında (siyaset, kültür, din) "üstün"e karşı "aşağı", "uygar"a karşı "medeni olmayan", "rasyonel"e karşı "ahlaksız" şeklinde pekiştirildi. Psikologlar ve biyologlar "biz" ve "onlar" ikililiğinin neredeyse evrensel bir insan dürtüsü olabileceğini gösterdiler. Bu tür ikililikler zararlı ve şiddet içeren ırkçılığa dönüştüğünde sonuç doğurucu hale gelir ve toprakların, evlerin, gıda sistemlerinin, suyun ve hayatların gasp edilmesini meşrulaştırmak için kullanılır. Toplumları uygarlığın 'aşamalarına' göre sınıflandırmak 1700'lerin ortalarına gelindiğinde, İskoçya, İngiltere ve Fransa'daki Aydınlanma'nın büyük düşünürleri, insan toplumlarını hayali "medeniyet aşamalarına" göre sınıflandırmak için "dört aşama" teorilerine ince ayar yapıyorlardı. Bu tür planların çoğunda, avcılık-toplayıcılık en alttaki ("vahşi") aşamaya yerleştirilmiştir; bunu hayvancılık (çobanlık vb., genellikle "barbarlık" olarak anılır), tarım (yükselen "medeniyet") ve zirvede Avrupa ticari hayatı takip eder. toplum. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, Aydınlanma yazarları kendilerini "zirveye" yerleştirdiler. Sömürgeleştirme amacıyla aranan topraklarda yaşayan insanlar, Batılı tanımlara göre sıklıkla toprağı “israf eden”, “geri kalmış” gıda üretim uygulamalarına sahip olan ve “medeniyete” ihtiyaç duyan kişiler olarak tanımlandı. 19. yüzyılın sonlarından itibaren, her iki halkın da atalarının yurdu olarak gördüğü İsrail'e yönelik milliyetçi projeyi başlatan Siyonistler, Filistinlileri pek düşünmediler. Siyonistler, küçük ölçekli çiftçilik ve koyun gütme topluluklarına yönelik küçümseyici görüşlerden derin bir şekilde haberdar oldular. Manda döneminde (1920-1948) İngiliz yöneticiler de Arap tarımının çoğuna benzer şekilde karamsar bir bakış açısına sahipti. 'Halkı olmayan bir ülke' Filistinliler, İngilizlerin 1917 tarihli kötü şöhretli Balfour Deklarasyonu'nu yayınlamasından önce bile kendi topraklarındaki sömürgeci planlara direniyorlardı; bu belge kısa bir paragrafta Yahudi halkına Filistin'de bir "ulusal yurt" vaat ediyordu; Filistin'deki mevcut Yahudi olmayan toplulukların dini hakları." Bu, "mevcut Yahudi olmayan topluluklar", yani o zamanlar nüfusun yüzde 90'ından fazlasını oluşturan Filistinli Müslümanlar ve Hıristiyanlar için nefes kesici bir şekilde insanlıktan çıkarıcı bir dildi. Tarihçi Rashid Khalidi , Filistinlilerin Balfour Deklarasyonu'nu "kendilerine karşı bir savaş ilanı" olarak gördüklerini savunuyor. Bu, Britanya, ABD ve diğer dış güçlerin kilit rol oynadığı "Filistin'de yüzyıllık bir sömürge çatışmasının" başlangıcına işaret ediyordu. Siyonist liderlerin “topraksız bir halk için halksız bir toprak” hakkındaki iddiaları , Filistinlileri silen ve Filistinlilerin geleneksel toprak yönetimini reddeden daha geniş bir anlatıya uyuyor. "Çölü çiçeklendirmeye" yönelik Siyonist proje , kısmen Arap kurak alan buğdayı ve baʿlī tarım sistemlerine ilişkin yanlış anlamalara dayanıyordu. Filistinli coğrafyacı Omar Tesdell'in gösterdiği gibi Baʿlī ekim, toprak işleme ve bitki koruma yöntemleri, mahsullerin sulama olmadan yetiştirilmesini kolaylaştırıyor. Bu tarımsal-ekolojik uygulamalar hem dayanıklı hem de dinamiktir ve giderek kuraklığa yatkın bölgelerdeki çiftçilere öğretecek çok şeyi vardır. İnişe yönelik yoğun tehditler Yıllardır Filistin topraklarındaki çiftçiler topraklarına ve geçim kaynaklarına yönelik yoğun tehditlerle karşı karşıya kalıyor. Örneğin Gazze'deki çiftlikler ve bahçeler nesiller boyu zorlu yerel koşullara uyum sağladı ve askeri operasyonlarda sıklıkla hedef alındı. İsrail'in Gazze halkına yönelik yıkıcı hava ve kara savaşının ortasında, yerel gıda sistemleri için bir gelecek tasavvur etmek zor. Batı Şeria'da İsrail'in sekiz metre yüksekliğindeki ayırma duvarı ve işgalci Yahudi yerleşimleri, birçok Filistinli çiftçinin zeytinliklerinden ve diğer topraklarından sistematik olarak mahrum kalmasına neden oldu. Artık tüm gözler Gazze'deyken, Filistin topraklarındaki yerleşimci şiddeti yoğunlaştı . Tarih boyunca gördüğümüz gibi, insanlıktan çıkarmanın insanlar ve topraklar üzerinde trajik ve yıkıcı etkileri olabiliyor. Yaklaşık yarım yüzyıl önce Edward Said dokunaklı bir soru sordu: İnsanları "biz" ve "onlar" şeklinde katı kategorilere ayırmaya devam edebilir miyiz ve sonuçlarından insanca kurtulabilir miyiz? Elizabeth Vibert Professor of Colonial History, University of Victoria