Pek çok insan bu yıl zaman deneyimlerinin biraz kötü olduğunu düşünüyor. Saatler olması gerektiği gibi işliyor olsa da, günler uzar ve bazı aylar sonsuza kadar devam eder. Dakikada 60 saniye olduğunu hepimiz biliyoruz ama 2020 hepimizi zamanın geçişini nasıl biraz farklı yaşayabileceğimizin farkına vardı. Zamanında biraz ünlü olan Fransız filozof Henri Bergson (1859-1941) , salgın yıllarında zamanın neden bu kadar tuhaf hissettiğini anlamamıza yardımcı olabilecek bir fikir ortaya attı, la durée . Bergson, zamanın iki yüzü olduğunu savundu. Zamanın ilk yüzü “nesnel zaman” dır: saatlerin, takvimlerin ve tren tarifelerinin zamanı. İkincisi, la durée ("süre"), "yaşanmış zaman" dır, iç öznel deneyimimizin zamanıdır. Bu hissedilen, yaşanılan ve hareket edilen zamandır. Kendi zamanımızda yaşamak Bergson, çoğunlukla la durée'ye dikkat etmediğimizi gözlemledi. Buna gerek yok - "nesnel zaman" çok daha faydalıdır. Ancak, ayrıldıklarında aralarındaki farka bir göz atabiliriz. Objektif sürenin 15:00 ile 16:00 arasındaki uzaması, akşam 8 ile akşam 9 arasındaki süre ile aynıdır. Ancak bunun la durée için böyle olması gerekmez. İlk aralık diş hekiminin muayenehanesinde ve ikincisi bir partide beklemekle geçiyorsa, ilk saatin sürüklendiğini ve ikincisinin çok hızlı geçtiğini biliyoruz. Bunun Bergson'un seveceği bir örnek, son derece düşük bir yerde, 1998 animasyon filmi AntZ'de bulunabilir. Filmin ortasındaki kısa bir sahnede , iki karınca bir erkek çocuğun ayakkabılarının tabanına yapışır. İki dakikalık sekans, çocuk dört veya beş ayrı adım atarken birbirleriyle konuşmalarını içerir. Sahnede, adımlar ağır çekimde gerçekleşirken konuşma normal zamanda gerçekleşir. Yapımcılar, farklı hızlardaki iki durayı tek bir sekansa sıkıştırmayı başardılar: Karıncalar gerçek zamanlı olarak sohbet ederken çocuk ağır çekimde yürüyor. Bir kronometre alıp ayakkabıların kesin konumlarını ve konuşmalarının içeriğini not edersek bunların hiçbiri yakalanamaz. "Nesnel zaman" sahnenin tanımıyla ilgisizdir: Karıncaların duraları izleyici için gerçekten önemlidir. Pandemi yavaşlıyor Odağımızı “nesnel zamandan” la durée'ye kaydırırsak, parmağımızı bu yıl zamanı çevreleyen tuhaflık hissine koyabiliriz. Sadece birçok la durée için kilitleme sırasında yavaşlaması ve nispeten kısıtlamasız yaza doğru hızlanması değil . Bergson için, la durée'nin iki anı asla aynı olamaz. Bir trenin belirli bir nesnel zamanda gelişi her zaman aynıdır. Ancak geçmiş duygularımız ve anılarımız şimdiki zaman deneyimimizi etkiler. Salgının olumsuz etkileriyle başa çıkmak zorunda kalmayacak kadar şanslı olan insanlar, ilk kilitlenmeyle ilgili bir "yenilik" duygusu hissetmiş olabilirler: egzersiz ekipmanlarının satışı keskin bir şekilde arttı , bazıları Galce öğrenmeye başladı, diğerleri ekmek yapmaya başladı. Şu anda aynı zihniyete girmek için sık sık mücadele etmemizin nedeni, Bergson'un dediği gibi, ilk kilitlenme "tatları" nın şu anki "tatlarının" anısıdır. İlk seferinde içeride kalmak zorunda olduğumuzdan ne kadar sıkıldığımızı hatırladığımız için sayısız yoga matı dolapların arkasına düşecek. Bergson'a göre, la durée'nin “hızı” , her zaman geçmişin öznel ve belirli anılarından etkilenen ve geleceğin beklentisiyle şekillenen insan failliğine de bağlıdır. Yani sadece şimdiki zamanda berbat olan zamanın geçişi değil. Pandemi, hem geçmişe hem de geleceğe dair fikirlerimizi “nesnel zaman” ın yakalayamayacağı şekillerde çarpıttı. Şimdi geçmişe bakarsak, Avustralya orman yangınlarının kaç ay önce şiddetlendiğini tam olarak hatırlamaya çalışmanın oldukça zor olduğunu, ancak bunun bu yıl ve pandemiden önceydi. Benzer şekilde, geleceği dört gözle beklersek, şimdi ile gelecek arasındaki zamanın uzamasıyla ilgili duygularımız çarpıtılır. Ne zaman tatile çıkacağız? Sevdiklerimizi görmemiz ne kadar sürer? Nesnel zamanda işaret tabelaları olmadan zamanın geçtiğini hissederiz - ama hiçbir şey olmadığı için çok daha yavaş geçer ve şimdiki zamanda sıkışıp kalırız . Dünyanın üç ay içinde normale döneceğini kesin olarak bilseydik, la durée daha çabuk geçecekti. Ama bilmediğimiz için sürükler - her ne kadar sonunda aynı nesnel zaman diliminde her şey normale dönebilir. 1891 yılında Bergson romancı kimin yazma kuvvetle Bergson'un şekillendirdiği Marcel Proust (1871-1922), bir kuzeni evli durée'de. Proust'un anıtsal Kayıp Zamanın İzinde - şimdiye kadar yazılmış en uzun roman - la durée'nin nesnel zamana bakılmaksızın daralma ve genişleme yeteneğini gösteriyor. Okuduğumuz gibi, Proust'un yaşanmış zamanının ilerlemesi doğal geliyor. Yine de her cilt farklı bir "nesnel" zamanda geçiyor: bazı ciltler yıllara yayılıyor, diğerleri ise sadece birkaç gün sürüyor, hepsi kabaca aynı uzunlukta olmasına rağmen. Pandeminin olduğu yıl daha çok bunun gibiydi. Günler ve haftalar dışarı ölçme takvimlerin zaman alakasız oldu - durée biz yaşamış devraldı. Bergson'un yalnızca la durée'nin “gerçek” olduğu ve nesnel zamanın yalnızca yaşamlarımıza dayatılan bir dış yapı olduğu şeklindeki daha tartışmalı iddiasını kabul edersek , salgının herkese zamanın temel doğası hakkında bir fikir verdiği söylenebilir. Matyáš Moravec Doktora sonrası araştırma görevlisi, Durham Üniversitesi