“Zaman Geçer”, hatırlamanın ve unutmanın iç içe geçtiği o evrensel akışta, insanın kendine yabancılaşmasını sessiz bir kabullenişle dile getiriyor.
Zaman geçer.
İz bırakarak,
Yorarak,
Sabrı sınarken geçer.
Bir anın içinde
Kimileri kaçmak ister —
Dakikalar yüzyıl gibi gelir.
Kimileri tutunmak ister —
O an hiç bitmesin ister.
Aynı anda,
Aynı saat,
Başka başka gerçeklikler yaşanır.
Birinin zamanı ağır aksak,
Diğerinin zamanı kan ter içinde koşar.
Zaman adil değildir,
Ama herkese bir şekilde dokunur.
Bir odada bir bekleyiş,
Başka bir sokakta bir kaçış…
Zaman, kimine dar gelir,
Kimine sonsuz.
Kimine kalabalık bir yalnızlık,
Kimine içi boş bir sessizlik olur.
Zaman geçer.
İster istemez.
Sen ne kadar istesen de,
O kendi bildiği gibi akar.
Ne hızlanır çağırınca,
Ne yavaşlar tutunca.
Her saniye,
Bir başka hesaplaşma,
Bir başka kırılma noktasıdır biri için —
Senin sıradan gördüğün gün,
Bir başkasının dönüm noktası olabilir.
Zaman geçer.
Biriktirerek, eksilterek,
Alarak, unutturmayarak.
İnsanı kendine yabancı bırakarak geçer.
Ve bazen,
Kendini sana unutturarak geçer.
Zaman zaman geçer.
Ve geçtiği her yerde
Biraz biz eksiliriz.
Kimi zaman farkında bile olmadan,
Kimi zaman göz göre göre.
– Güven Boğa –