History of Rock'ta çok sayıda dönüm noktası, stilistik evrim ve sonuçlar ve unutulmaz tarihler vardır. Ve sonra büyük kilometre taşları var. Bu tarihi dönüm noktalarından biri Aralık 1979'da, Simonon'un basının o zamana kadar anlaşıldığı şekliyle (ve tesadüfen Punk için korse bir tarz olarak ve boğulma tehdidinde bulunduğu) Rock'n Roll'un darbesini sembolize ettiği zaman gerçekleşti. Grubun yaratıcı kaygıları), Birleşik Krallık'ta yeni başlayan bir neoliberalizm tehdidi karşısında ölümsüz bir çalışma ile Thatcher tarafından bir sosyal Darwinizm laboratuvarına dönüştürüldü. İşçi sınıfı için devrimci ve erişilebilir sanat. Rock'ın bir dönüşüm aracı olarak maksimum ifadesini temsil eden bir kilometre taşı, ayrıca akla gelebilecek neredeyse tüm müzik tarzlarında (Rock, Jazz, Pop, Reggae, Swing, Funk ... muhtemelen bir davulcunun katılımı olmadan imkansız) Punk dışında bir müzik kültüründen gelen Headon gibi virtüözler hepsinin etrafında dönüyor, evet, aynı fikir etrafında. Çeşitliliği içinde tutarlı, toplam bir çalışma. Ayrıca plak şirketleriyle kalıcı bir mücadele içinde, bir fiyatına iki katına çıkmasını sağlıyorlar. İşçi sınıfı için devrimci ve erişilebilir sanat. Give'em yeterince ipten sonra müzikteki bu muazzam niteliksel sıçramaya, aynı zamanda broşürden uzaklaşan ve kendini sosyo-politik şiire kaptıran lirik bir evrim eşlik ediyor. Jones'un belirttiği gibi: “İnsanların bizim şekerli olduğumuzu söylemesinin adil olduğunu sanmıyorum… albümü daha fazla çocuk duyarsa şarkıları mırıldanmaya başlayacaklar. Ve mırıldanırlarsa belki şarkı sözlerini okurlar ve bundan faydalanırlar ”. Albüme adını veren ilk kesimin distopik geleceğinden, işe yaramayan bir suç sistemiyle ilişkilendirilen belaların her birine kadar uzanan sözler: polis baskısı, uyuşturucuların tahribatı, yabancılaştırıcı çalışma veya depresyon. Direniş ve yenilgi arasında gidip gelen, sosyal ama aynı zamanda kişisel ve duygusal olan, çemberi kapatan son şarkıda olduğu gibi: boşuna trene binmek. Kapitalizmin bize dayattığı yalnızlık Ama belki de hepsinin arasında bu şarkılardan biri vurgulanmayı hak ediyor, çünkü çocukluktan bir şekilde belli olan bu çifte yenilgiyi kendi başına bir araya getirerek kendi gençliğinin zorluklarını anlatıyor, pek çoğununki. Ve her şeyden önce, bu ekonomik sistemin ve sağlıksız tüketiciliğin korkunç etkilerinden biri olan yalnızlıkla ilgili olan; kapitalizmin bize dayattığı yalnızlığın, çünkü bizi yalnız ve kaybetmek istiyorlar. Süpermarket rafları arasında yürek burkan bir pişmanlık patlaması. Bundan 40 yıl sonra geriye ne kaldı? Bilmesi zor, ama dünyanın dört bir yanında nefret söylemi tehlikeli bir şekilde ele geçirilirken, İspanya'da "Fredrico Lorca" nın mirasçılarının, "dağınık ordu" nun Avrupa'da bir direniş siperi olarak yükselmeye çalıştıklarını düşünmek rahatlatıcı. “İspanyol Bombalarını” anımsatan çağrışımsal şiirsel adalet. Buna ek olarak, o dönemde temsil ettiği yaratıcı dürtü, bir sonraki albümünün daha acil bir sonucu olarak tartışmalı ve bazen hayal ürünü Sandinista! (1980), bazıları için gerçek şaheseri ve hem müzikal deneylerin hem de politik söylemin bir paroksizme yol açtığı yerde, zaten tam olarak neoliberal saldırıya dalmış durumda. Grup için sonun başlangıcı olacak ve bahsedilecek olan bir (???) fiyatına üçlü bir LP. Bugün çok az kişi İngiltere'nin uçuruma doğru yaklaşmasıyla onun mesajının peygamberliğini anlayacak. "lütfen pencereyi açık bırakın" Son olarak, London Calling hakkında ne kadar çok şey söylenebilir: Tam da bu nedenle zamanlarının sorunlarından bilgi ve duygularla bahseden dört sıradan adam tarafından yaratılan devasa bir çalışma. Hakim evcilleştirilmiş sıradanlık arasındaki özgünlük ve aynı zamanda bugün tonlarca postmodern kolay tüketim kültürünün altına gömüldüğünü iddia eden nedenlere olan tutarlı bağlılıktan. Kendi mitleşmesine karşı mücadele efsaneye dönüştü. Öyleyse ölürsem (Lorca'nın onurlandırıldığı gibi) "lütfen pencereyi açık bırakın" ... böylece Çatışmanın Devrimci Kayası duyulabilsin. “Dünyanın olduğundan daha az sefil bir yer olabileceği bir gelecek için sosyalist bir yol arayışındaydık. Kendinize şunu sormalısınız: dünyayı yönetseydiniz ne yapardınız? Bu zor bir soru ve bir cevabımız olduğunu sanmıyorum ama kendimize bu tür sorular sormaya çalışıyorduk. Kullanımı ne olursa olsun. Ama denedik. " Joe Strummer. RAFAEL SERRANO MARTİNEZ Publicado en el Nº 335 de la edición impresa de Mundo Obrero junio 2020