İran'da 1953 darbesi, ardından büyük değişikliklere yol açan devrime rağmen 70 yıldır devam eden bir sömürü ve baskı dönemini başlattı. Her yıl darbenin yıl dönümü olan 19 Ağustos'ta milyonlarca İranlı kendilerine, ABD ve İngiltere'nin yıllar önce İran'ın demokratik olarak seçilmiş liderini devirmek için komplo kurmasaydı ne olacağını soruyordu. İran, Orta Doğu ve muhtemelen tüm dünya çok farklı olabilirdi. Darbe, İran ve komşularının kaderini yeniden yazmanın yanı sıra, küresel güneyde bir dizi emperyalist müdahalenin ve demokratik olarak seçilmiş hükümetlerin devrilmesinin yolunu açtı. Washington 1954'te Guatemala'da , 1961'de Kongo'da veya darbe planlamadan önce belki iki kez düşünebilirdi , eğer İran başbakanı Muhammed Musaddık'ı bu kadar kolay ve kârlı bir şekilde deviremeseydi. 1951'den 1953'e kadar İran'ın demokratik olarak seçilmiş lideri olarak Musaddık, İran'ın petrol endüstrisinin millileştirilmesini savundu. Bu daha önce, İran'da daha sonra BP olacak olan büyük bir petrol sahasının keşfedilmesinden sonra 1909'da kurulan bir İngiliz şirketi olan Anglo-Persian Oil Company'nin elindeydi. Mart 1951'de İran parlamentosu millileştirmeye devam etme kararı aldı . Bu, batıda şaşkınlığa neden oldu - en önemlisi, millileştirme olasılığının ekonomiye potansiyel olarak büyük ölçüde zarar verdiği görülen Britanya'da. Ayrıca, İngiltere'nin Orta Doğu'daki nüfuzunun altını oyabilirdi. Musaddık'ı tahttan indirme planları ciddi bir şekilde başladı. Olayda, Ajax Operasyonu adlı darbe , CIA ve MI6 arasındaki bir ortak girişimdi. Musaddık'ı devirmek için daha önceki bir komplo başarısız olduktan sonra kısa süre önce ülkeden kaçan Şah Muhammed Rıza Pehlevi İran'a döndü. Kısa bir süre içinde ülkenin güvenlik servisleri üzerindeki denetimini sıkılaştırdı ve vahşet ve korkuyla yönetilen bir diktatörlük rejimi dayattı. Pehlevi, tüm muhalif siyasi partileri yasakladı ve petrolün millileştirilmesi hareketine katılan aktivistlerin çoğu tutuklandı veya ülkeden kaçtı. Korkuyla hükümet 1957'de şah, esasen İran'ı şahın emriyle yöneten Sazman-e Ettel'at va Amniyat-e Keshvar (Savak) adında bir iç güvenlik servisi kurdu. O zamandan 1975'e kadar sadece iki büyük siyasi partinin faaliyet göstermesine izin verildi, Halk Partisi ( Ḥezb-e Mardom ) ve Yeni İran Partisi ( Ḥezb-e Iran-e Novin ) ve tüm milletvekili adaylarının Savak tarafından onaylanması gerekiyordu. Gerçekte her iki taraf da tamamen şahın kontrolü altındaydı. Parlamento, tıpkı Şah'ın atadığı başbakan gibi, yalnızca kararlarını onaylamak için vardı. 1975'te Şah, İran siyasetindeki hakimiyetini daha da ileriye taşıyarak, tüm İranlıların katılmak zorunda olduğu İran Milletinin Diriliş Partisi'ni ( Hizb-e Rastakhiz ) kurarak tek bir parti kurdu . 1979'a gelindiğinde, İran bir halk devrimiyle ayaklandığında , şahın iradesinin korkunç Savak gizli polisi tarafından dayatıldığı sanal bir mutlak monarşiydi. Ancak devrimden birkaç ay sonra, İran'ın dini yetkilileri Ayetullah Ruhollah Humeyni liderliğinde kontrolü ele aldı. İslam Cumhuriyeti , Savak ile aynı acımasız yöntemlerin çoğunu kullanan kendi gizli polisi Savama'yı ( Sazman-e Ettelaat Va Amniat Meli Iran ) hızla kurdu. 'Kadın, Yaşam, Özgürlük' Bu hafta İranlılar, “Kadın, Yaşam, Özgürlük” ayaklanmasının yıldönümü öncesinde protestolar hazırlarken 1953 darbesini anacaklar. Bu hareket, Eylül 2022'de Mahsa Amini'nin onaylanan toplantılarda başörtüsü (başörtüsü) takmama "suçu" nedeniyle sokaklarda devriye gezen ve İslami kıyafet kanunlarını halka açık bir şekilde uygulayan ahlak polisi tarafından öldürülmesinin ardından başladı. Ortaya çıkan huzursuzluk patlaması, İslam Cumhuriyeti'ne tarihindeki en ciddi meydan okumayı oluşturdu. Devlet gösterileri en başından bastırmaya çalışsa da, protestocular polis şiddetine ve kamuya açık infazlar ve güvenlik güçlerinin elinde yüzlerce protestocunun ölümü dahil olmak üzere ağır cezalandırma ihtimaline meydan okudular . Sıradan İranlılar, bir yandan kendi devlet aygıtlarının baskısıyla mücadele ederken, bir yandan da ABD'nin dayattığı acımasız yaptırım rejimi altında acı çekiyor. ABD'yi 2015'te selefi Barack Obama tarafından imzalanan İran Nükleer Anlaşması'ndan tek taraflı olarak çekmesinin ardından Donald Trump tarafından yeniden uygulanan bu yaptırımlar, son beş yılda İran ekonomisini mahvetti. Yükselen enflasyon ve ulusal para birimindeki devalüasyon, sıradan İranlılar için ciddi zorluklara neden oldu. İranlılar, daha iyi bir gelecek için savaşırken , darbenin yeni filizlenen demokrasilerini sona erdirmesinden 70 yıl sonra, iç mücadelelerinin nasıl hala dış güçler tarafından etkilendiğini açıkça anlıyor. 1953 darbesi olmasaydı bugün temel haklar için. Ve kendilerine, protesto için devlet aygıtı üyeleri tarafından dövülerek öldürülen diğer iki kadın olan Nika Shahkarami ve Sarina Esmailzadeh ve Mahsa Amini ve diğer yüzlerce İranlı genç İran'ın mücadelesinde hala hayatlarıyla ödeme yapıp yapmayacaklarını soruyorlar . Vrinda Narain Associate Professor, Faculty of Law, Centre for Human Rights and Legal Pluralism; Max Bell School of Public Policy, McGill University Fatemeh Sadeghi Research associate, Politics, UCL