Paul Verhoeven'in manastırda lezbiyen seks türüne müstehcen bakışı, kadın auteurlerin (bazıları) ekranda ve ekran dışında toplumsal cinsiyet yanlılığını ele almada ilerleme kaydetmesine rağmen, Cannes'daki “erkek bakışı” hakkındaki konuşmaları yeniden alevlendirdi. Film dünyası püriten mi döndü? Bize “Temel İçgüdü” ve “Şov Kızları”nı veren emektar provokatör Paul Verhoeven'a göre cevap evet. Tecavüz-intikam gerilim filmi “Elle”den beş yıl sonra , Hollandalı yönetmen, karşı reform İtalya'sında geçen küstah bir rahibe romantizmi olan en son yarışma girişi “Benedetta” ile Cannes'a geri döndü . Cumartesi günkü basın toplantısında filmindeki küfür, çıplaklık ve şehvetli seks sahneleri hakkında sorular sorarken zaman zaman rahatsız görünüyordu. “Onlar seks yaparken unutma, genel, insanlar, onlar soyunurlar,” Verhoeven bir muhabir de. "Yani hayatın gerçeklerine bakmak istemememiz beni hayrete düşürdü," diye ekledi. “Bu püritenlik neden tanıtıldı? Bana göre yanlış." “Benedetta”, Toskana'daki memleketi Pescia'yı vebadan mucizevi bir şekilde koruduğuna inanılan mistik bir başrahibenin gerçek hikayesine dayanıyor - ancak bir rahibe ile olan ilişkisi nedeniyle rütbesinden sıyrılıyor. Virginie Efira, adını taşıyan başrahibe rolünde, Benedetta'nın ruhsal ve cinsel esrime yolculuğunu (Verhoeven'in zihninde açıkça el ele gider) çizerken sık sık her şeyi açığa vuruyor. Kovid-19 dönemi için bir rahibe istismarı dönüşü (her ne kadar Verhoeven onu günümüzün “veba” sının başlangıcından önce filme almış olsa da), “Benedetta” aşırı, erotik ve çoğu zaman çok komik, en azından ayinle ilgili nesneleri tuhaf kullanımıyla değil. sahne. Ancak, seks sahnelerinin ayrıntılı softcore kalitesi, kahramanların manastır acemileri olduğu fikrine pek uymuyor - ve Cannes'da "erkek bakışı" muamelesi gören lezbiyen romantizm konuşmasını yeniden alevlendirmeye mahkum. Erkek bakışı Yaklaşık 30 yıl önce Verhoeven'in “Temel İçgüdüsü”nü başlatan dünyanın önde gelen film festivali, “erkek bakışı”ndan söz etmeye hiç de yabancı değil. 2013 yılında, Palme d'Or ödüllü Abdelatif Kechiche, lezbiyen draması “Blue is the Warmest Colour” için röntgencilik suçlamalarıyla karşı karşıya kaldı. Altı yıl sonra “Mektoub My Love” serisinin ikinci bölümüyle geri döndüğünde daha fazla protestoyla karşılaştı . Film, aksi takdirde yüce olan birinci bölümünden en yorucu unsurları aldı - en önemlisi sonsuz kıç çekimleri - ve onları hedonistik salıverme üzerine tamamen plansız bir gece çalışmasına genişletti. Aradan iki yıl geçmesine rağmen hala vizyona girmedi. Devasa, zonklayıcı, üç saatlik dans pisti sekansının ortasında, Kechiche'nin “Mektoub”u, görünüşte sonu gelmeyen bir oral seks sahnesini içeriyordu, burada sadece kadın herhangi bir et sergiliyordu (en azından o alıcı taraftaydı). Bu yıl başka bir seks sahnesi Cannes'da büyük yankı uyandırdı, ancak eleştirmenler bunu son derece feminist olarak selamladı. Joachim Trier'in “Dünyanın En Kötü Kişisi”nde, aşıklar arasında gidip gelirken kendini bulmaya çalışan genç bir kadın hakkında yer aldı. Norveçli yönetmen, geçmişte "erkek bakışı" olmayan lezbiyen seks sahnelerini yönetmesiyle tanındı. Son çalışması, toplumsal cinsiyet dinamiklerini değiştirme tasvirini öven ve onu Altın Palmiye için erken bir favori ilan eden hem Fransız hem de yabancı eleştirmenlerin gözlerini kamaştırdı. Ayrıca, En İyi Kadın Oyuncu ödülünün hemen favorisi olan, önceden az bilinen aktris Renate Reinsve'ye de ışık tuttu. Reinsve, AFP'ye verdiği röportajda, "#MeToo'dan önce büyüdüğünüzde, erkeklerin güçlü fikirleri ve varlığıyla kendinizi şekillendiriyorsunuz" dedi. Filmdeki karakterinden bahsederken şunları ekledi: “Kimliğini başkalarının gözlerinde buluyor. Kendinizi bundan kurtardığınızda, kendiniz ve daha güçlü olursunuz.” 'İlk feminist yönetmen' Çok farklı olmakla birlikte, Trier, Verhoeven ve Kechiche'nin filmleri, Fransız yönetmen ve senarist Nathalie Marchak'ın filmdeki "erkek" ve "kadın" bakışları üzerine önemli ve teşvik edici bir tartışma olarak tanımladığı şeyin merkezinde yer alıyor. “Bir sahneyi çekmenin milyonlarca yolu var; Anahtar soru, kameramı nereye yerleştireceğim ve ne söylediğidir” diye açıkladı Cannes'da FRANCE 24 ile yaptığı röportajda. “Bu büyüleyici bir tartışma ve çekinmememiz gereken bir tartışma. Kendimize bakışımızı sorgulamak sinemanın rolünün bir parçası.” Marchak, meselenin sadece kadın ve erkek sinemacılara karşı çıkmak olmadığını belirterek, “erkek yönetmenlerin kadın bakış açısına sahip olmasının tamamen mümkün olduğunu” vurguladı. Meselenin, erkek ve kadın karakterleri temsil etme şeklimizi sorgulamak olduğunu söyledi. Bu hafta başında Pedro Almodovar'dan bahseden ABD'li film yapımcısı ve oyuncu Jodie Foster, kadınları birçok filminde merkeze alan İspanyol yönetmeni “benim için ilk feminist yönetmen” olarak tanımladı. Almodovar'ın filmleri hakkında, efsanevi yönetmenin Cannes'da kendisine fahri Palme d'Or vermesinden bir gün sonra Foster, “Kadınlardan otantik bir şekilde bahseden filmleri ilk kez gördüm” dedi. Almodovar'ı "kendilerini bir kadının vücuduna kolayca aktaramayan ve kendilerine bir kadının karmaşık ve karmaşık deneyiminin ne olduğunu soramayan" erkek yönetmenler arasında bir istisna olarak nitelendirdi. Foster, 1976'da Martin Scorsese'nin o yıl tartışmalı bir Altın Palmiye kazanan “Taksi Şoförü” için Cannes'a ilk geldiğinde henüz 13 yaşındaydı. Daha sonra yıldız dönüşleri, “Kuzuların Sessizliği” (1991) 'ndeki Oscar ödüllü rolünü içeriyordu. Ayrıca George Clooney ve Julia Roberts'ın oynadığı "Para Canavarı" da dahil olmak üzere birçok film yönetti. Çarşamba günü Cannes Film Festivali'ne kusursuz bir Fransızcayla hitap eden Foster, kadınların film endüstrisine girmeleri için daha iyi bir zaman olmadığını söyledi. Erkek egemenliği "tamamen değişmemiş" olsa da, "Artık kadınların anlattığı hikayeleri duymadığımız için çok uzun zaman geçtiğine dair bir farkındalık var" dedi. Foster, “'Kendi hikayelerinizi anlatın' demenin biraz klişe olduğunu biliyorum” dedi. "Ama demek istediğim şu: Kendinize şeylerin doğruluğu ve başkalarını memnun etmek yerine içinizde yankılanıp yankılanmadıkları hakkında sorular sorun, ister kamu ister yapımcı olsun." Cinsiyet önyargısını dengelemek Sektörde üst düzey pozisyonlara sahip kadınların ve özellikle kadın film yapımcılarının kıtlığı, Cannes'da tekrarlanan bir konudur ; burada yalnızca bir kadın – “The Piano” (1993) için Jane Campion – Altın Palmiye'yi kazanmıştır. Festival öncesinde FRANSA 24'e konuşan Cannes'ın sanat yönetmeni Thierry Frémaux, Belirli Bir Bakış kenar çubuğunda yükselen yeteneklere adanmış nispeten yüksek sayıda kadın yönetmene dikkat çekti. Bunu “sinemanın geleceği kadın olacak”ın kanıtı olarak gösterdi. Ama şimdi ne olacak? Ana yarışmada rekor 24 katılımcıdan hala sadece dört kadın var. Ana paralel seçimler olan Eleştirmenler Haftası ve Yönetmenlerin On Beş Günü ile kıyaslandığında, ilerleme eksikliği daha da göze çarpıyor. Cannes'ın savunucuları, ana yarışmadaki büyük cinsiyet dengesizliğinin genellikle gönderilen film sayısındaki dengesizliği yansıttığına dikkat çekiyor. Ancak eleştirmenler, seçim sürecinin, hala erkeklerin egemen olduğu bir endüstride demirbaş olan yerleşik yönetmenler lehine doğal olarak çarpık olduğuna karşı çıkıyor. Sinemanın en prestijli ödülü için adayları seçmekten nihai olarak sorumlu kişi olarak, Cannes'ın sanat yönetmeninin film dünyasında muazzam bir nüfuza sahip olduğunu ve değişimi teşvik etme sorumluluğunu da ekliyorlar. Frémaux, daha fazla cinsiyet eşitliği için kadın odaklı girişimleri desteklemekten söz ederken, kadın yönetmenleri, Fransa'da “pozitif ayrımcılık” olarak tercüme edilen ancak olumsuz olarak görülen olumlu eylem yoluyla festivalin ana yarışmasına katılmaya zorlamayı kararlı bir şekilde reddetti. Cannes yönetmeni, filmleri cinsiyete göre değil, liyakate göre seçtiğini defalarca vurguladı. Bu, daha fazla cinsiyet eşitliği için sesini duyuran bir kampanya yürüten, ancak “pozitif ayrımcılık” hakkında konuşmanın kadınlara “aşağılayıcı” olduğunu söyleyen Marchak'ın paylaştığı bir görüş. “Kadın yönetmenler büyük festivallere kadın oldukları için değil, filmleri dikkat çekmeyi hak ettiği için seçilmek istiyor” dedi. Meselenin kadın yönetmenleri erkek meslektaşlarına tercih etmek değil, kadınların seçim sürecinde yer almasını ve sektördeki görünürlük eksikliklerinin giderilmesini sağlamak olduğunu ekledi. Marchak, “Yarışmalar için film seçmeye gelince, kadınların kadın yönetmenlere erkeklerden daha hoşgörülü olduğunu düşünmüyorum” dedi. "Fakat kadın yönetmenler en başından beri aynı görünürlüğe sahip olmayabilirler, bu yüzden gidip onları bulmak önemli." Text by: Benjamin DODMAN