Ekim ayı sonlarında İngiliz Kanalı'nı geçmeye çalışan Kürt-İranlı bir ailenin dört üyesinin trajik ölümü, insanların, özellikle korunma arayışında güvenli, yasal yolların bulunmadığı durumlarda, güvenlik bulmaya çalışmak için gittikleri tehlikeli uzunlukları anımsatıyordu. Hiç kimse göçmen olarak doğmaz. Bunun yerine, insanlar toplum tarafından konumlandırılma ve tedavi edilme biçimleriyle göçmen olarak inşa edilir. Ve bu davetsiz etiketin ne kadar entegre hissettikleri üzerinde ciddi etkileri olabilir. Son araştırmamızda, göçmen kimliğinin hareket halindeki insanlara nasıl atandığını araştırdık. İnsanlar - devlet, medya ya da toplum tarafından - göçmen olarak tanımlandığında, bu etiketin kimliklerinin diğer tüm yönlerini aştığı hissedilebilir. Sürekli yabancılar olarak tasvir edilirler ve sürekli olarak bir yerden başka bir yere taşınma geçmişleriyle işaretlenirler. Bu sürece “göçmenlik” diyoruz. Bu, 21. yüzyılda, dünyanın giderek askerileşen sınırları boyunca nüfus hareketlerinin aşırı siyasallaşmasıyla belirginleşen bu ana özgü bir fenomendir. Göçmenlik, insanları ekonomik göçmen, mülteci, sığınmacı veya yasadışı göçmen gibi alt kategorilere ayırmak için kullanılan çeşitli teknikleri bir araya getirir. Ama aynı zamanda, kelimenin hem devlet gözünde resmi bir statüyü hem de sosyal ve politik bir kimliği temsil ettiği yerlerde insanları göçmen yapma sürecini de kapsar. Göçmen ilan edilmek ve medya İngiltere'de Londra, Birmingham ve Nottingham'da ve 2017'de İtalya'da Pisa ve Bologna'da düzenlenen röportaj ve atölye çalışmalarımızda, çatışmalar ve şiddet nedeniyle yerlerinden edilmiş 30'dan fazla kişiye göçmen olarak nasıl inşa edildiklerini düşünmelerini istedik. devlet, kamu kurumları, medya ve toplumun diğer üyeleriyle karşılaşmalarında. Görüştüğümüz ve projede işbirliği yaptığımız kişilerin çoğu ya iltica sistemindeydi ya da buradaydı. Bazıları mülteci statüsüne ulaştı ve Birleşik Krallık'taki bazıları İngiliz vatandaşlığını aldı, ancak İtalya'da durum böyle değildi. Diğerleri sığınma taleplerini reddetti ve temyiz sürecinin acılı belirsizliği içinde yaşıyorlardı. İnsanların, başkalarının onları göçmen olarak gördüğünü anladıkları tanınma anlarıyla ilgileniyorduk. Verdikleri yanıtlarda, bazı önemli göç kontrol koşullarının yeni damgalama biçimleri olarak gündelik hayata sızdığı ortaya çıktı. Özellikle sığınmacının statüsü son derece damgalanmış bir kimlik olarak görülüyordu. Katılımcılarımızın çoğu günlük etkileşimlerinde bu durumu açıklamamayı seçti. Birmingham'da yaşayan bir Kürt, sığınmacı olduğundan hiç bahsetmediğini söyledi. "Eğer yaparsan, seninle bulaşıcı bir hastalık olarak konuşurlardı." Bazıları, özellikle devlet gözetimi ve kontrolüne tabi olma açısından göçmen olarak nitelendirildi. Örneğin, Pisa'da bir adam göçmen yapılma anını, rızası olmadan Burkina Faso'dan İtalya'ya gelişinde parmak izinin alındığı ana kadar takip etti. Askeri bir binaya getirildik ve bir süre sonra birkaç kelimeyle parmak izimizi aldılar. 'Endişelenme. Endişelenme. O zaman özgürsün. 'İzinsiz alınan bu parmak izlerinin beni yıllarca İtalya'da tutacağını bilmiyordum. O parmak izleri beni göçmen mi yaptı? Olabilir. Ama taşınmaya hakkı olmayan bir göçmen. Birleşik Krallık'ta bazı insanlar göçmen ilan edilmek, medya tarafından ne kadar kolay günah keçisi ilan edildiklerini anlamak anlamına geliyordu. Birmingham'da bir kadın, İngiltere'nin önde gelen siyasi partilerinin göçle ilgili sürekli konuşmalarının “her zaman göçmen olduğumu” hissettiği anlamına geldiğini söyledi. Politikacıların bir oyun oynadıklarını, anketlerdeki performanslarını artırmak için göçmenlik hakkında konuştuklarını hissettiğini söyledi. Çifte standart İngiliz vatandaşlığı alarak ya da profesyonel olarak başarılı olarak “örnek bir göçmen” olduklarını gösterenler için bile göçmen olarak kategorize edildiklerini gördükleri duygusu vardı. Çünkü göçmen olmak asla yeterince entegre olmamak demektir. Katılımcılarımız, entegrasyon beklentilerindeki çifte standardın son derece farkındaydı. Londra'da yaşayan ve İngiliz vatandaşı olan bir adamın söylediği gibi, derileri ve aksanları nedeniyle herkesin kendisini göçmen olarak gördüğünü düşündüğünü söyledi. İnsanların bana 'entegre olman gerekiyor' demesinden bıktım, bu yüzden 'entegrasyonla ne demek istiyoruz?' Diye düşünmeye başladım. Uyum sağlamak için bara gitmem gerekiyor mu? Tamam, seninle gitmeyi kabul ediyorum, ama ikinci gün nargile içmeni ve kahve içmeni istediğimde benimle gelir misin? Göçmenliğin merkezinde yatan bu çifte standart: Kimin hareket etme özgürlüğüne sahip olduğu ve kimin olmadığı, kimin ölümcül sınırları aşarak hayatını riske atması gerektiği ve kimin olmadığı ve nihayetinde kimlere şüpheyle davranıldığı ve kim olmadığı etrafında. Kirsten ForkertReader in Media Theory, Birmingham City UniversityFederico OliveriResearch Fellow in Legal and Political Theory, University of PisaGargi BhattacharyyaProfessor of Sociology, University of East LondonJanna GrahamLecturer in Visual Cultures, Goldsmiths, University of London