Son yıllarda trans bireyler sınırlı haklara kavuştu. Aynı zamanda, trans karşıtı görüşler ve siyasi tepkiler, bu haklara itiraz etmede daha görünür ve etkili hale geldi. Örneğin, 2009'dan bu yana, Bağımsız Basın Standartları Örgütü'ne göre , medyada translara yönelik “artan düşmanlık” ile birlikte trans konularında habercilikte %400'lük bir artış oldu. Bu arada, Birleşik Krallık ve ABD'deki politikacılar trans haklarına muhalefet konusunda kampanya yürütüyor. Giderek artan sayıda politika, trans sporcuların spora katılımını engelliyor. Ve trans meseleleri feminizmin kendi içindeki bölünmenin merkezinde yer alıyor. Translar yeni bir nüfus olmadığı gibi, trans haklarına yönelik tepkilerin de uzun bir geçmişi var. 1. Nazilerin transseksüellik çalışmalarını yok etmesi 1923'te, cinsel ve cinsiyet çeşitliliğine sempati duyan gey bir erkek olan Alman seksolog Magnus Hirschfeld, verdi ve hastalarından birine “psişik transseksüellik” terimini uyguladı. Artık popüler kullanımda modası geçmiş olarak görülse de, bu terim trans kimliğinin anlaşılmasında anahtardı. Hirschfeld, Berlin'deki Cinsel Bilimler Enstitüsü'nde ilk transseksüel cerrahi tekniklerine öncülük etti. 1933'te Naziler enstitüyü yağmaladı ve Hirschfeld'in cinsel azınlıklara ve cinsiyete dayalı azınlıklara verdiği desteği “yozlaşmış Yahudi cinselliği” olarak nitelendirdi . Trans müzisyen ve aktivist CN Lester'ın yazdığı gibi, Hirschfield'ın çalışmalarının yok edilmesi “ortaya çıkan LGBT hakları hareketini onlarca yıl geriye götürdü”. Naziler Seksoloji Enstitüsü'nü yağmaladıktan sonra kitap yakma. 2. Transseksüalizm zihinsel bir bozukluk olarak etiketlendi 1940'lardan itibaren, "transseksüel" terimi, Hirschfeld'in öğrencisi Harry Benjamin tarafından popüler hale getirildi. 1966 tarihli adlı kitabında Benjamin, transseksüelliği fiziksel geçişle tedavi edilebilen doğuştan gelen bir durum olarak tanımladı. Benjamin'in çalışması, birçok insanın geçiş yapmasını sağlayan çapraz cinsiyet hormonlarını ve ameliyatı sağlayan ilk cinsiyet değiştirme programlarını kurdu. Ancak, bu tedaviye erişmek için bir teşhis gerekliydi. Trans kimlik patolojikleştirildi (bir hastalık olarak kabul edildi) ve 1980'de transseksüellik, Amerikan Psikiyatri Derneği'nin “incil”i olan Mental Bozuklukların Tanısal İstatistik El Kitabına (DSM) girdi . Aktivist kampanyaların ardından , 2013 yılında DSM'deki transseksüellik ve diğer yorumlamaların yerini aldı. Yeni tanım, “klinik olarak önemli bir sıkıntı” eşlik etmedikçe, trans olmanın başlı başına bir ruh sağlığı sorunu olmadığını açıkça ortaya koydu. Ancak trans olmanın bir akıl hastalığı olduğu inancı devam ediyor. 3. Trans kişilerin yasal olarak cinsiyet değiştirmeleri engellendi Birleşik Krallık'ta kanun, dansçı ve manken April Ashley'in dahil olduğu 1970 tarihli bir dava yasal bir emsal oluşturana kadar transların yasal cinsiyetimizi değiştirmelerini açıkça engellemedi . Ashley, 1963'te bir İngiliz aristokrat olan Sayın Arthur Corbett ile evlendi. Evlilik başarısız olduğunda, Corbett, boşanmanın ardından Ashley'e nafaka ödemek zorunda kalmamak için iptal davası açtı. Ashley'i travmatik tıbbi muayenelere ve sorgulamaya tabi tuttuktan sonra, Yargıç Roger Ormrod, Ashley'nin erkek olduğuna karar verdi çünkü cinsiyeti değiştirmek imkansızdı. Christine Burns trans Britanya tarihinde bunun her türlü ayrımcılığa yol açtığını yazıyor. Doğum belgelerimizi değiştirmeye çalışmaktan alıkonulan translar, kiminle evlenebilecekleri konusunda kısıtlandı ve potansiyel işten çıkarılma ve kamuoyunda küçük düşürme ile karşı karşıya kaldı. Hapis cezaları cinsiyete göre değil, doğumda atanan cinsiyete göre verilecek. 2021'de ölen trans efsanesi April Ashley. Loz Pycock, Wikimedia Commons aracılığıyla , CC BY 4. 'Banyo faturaları' ve modern trans sivil haklar hareketi 2014'te Time dergisi trans haklarını “Amerika'nın bir sonraki sivil haklar sınırı” olarak ilan etti. Bu ilerleme, en azından 1969'da New York'taki Stonewall isyanlarına kadar uzanan onlarca yıllık aktivizmden kaynaklandı . Stonewall'a yapılan merkezi trans katkısı ancak son zamanlarda kamuoyu tarafından kabul edildi. Bu artan görünürlük, özellikle yasama biçiminde, ahlaki panikle karşılandı. 2022'de ABD eyaletleri , LGBTQ+ Amerikalıların haklarını sınırlayan ve yaklaşık yarısı özel olarak transları hedef alan düzinelerce yasa tasarısı önerdi . Bunlar arasında cinsiyete dayalı sağlık hizmetlerine getirilen kısıtlamalar ve transların cinsiyetlerine göre tuvaleti kullanma hakkını reddeden “banyo faturaları” yer alıyor. Uzun zamandır azınlık haklarının savunucusu olan cinsiyet teorisyeni Judith Butler, Roe v Wade davasında trans karşıtı yasa dalgası ile kürtaj hakkının devrilmesi arasında bir bağlantı olduğunu öne sürüyor. Butler, her iki geri dönüşü de azınlık eşitliği ve eğitimde ilerlemeye yönelik muhafazakar bir siyasi tepkinin parçası olarak görüyor: [Bu] bir tepkiden daha ciddi ve tehlikelidir. Bu, ataerkilliğin, beyaz üstünlüğünün ve yalnızca heteroseksüel evliliğin bir “restorasyon projesidir”. 5. Birleşik Krallık'ın Cinsiyet Tanıma Yasası Trans hakları örgütleri tarafından açılan bir dizi davanın ardından Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Birleşik Krallık hükümetinin transların doğum belgemizi değiştirmesine veya evlenmesine izin vermeyi reddetmesinin özel hayata ve aile hayatına saygı hakkını ihlal ettiğine karar verdi ve ayrımcılıktan uzak yaşamak. Bu karar doğrudan , April Ashley'nin davasının sonucunu bozan ve cinsiyet disforisi olan kişilerin yasal cinsiyetlerini değiştirmelerine izin veren Cinsiyet Tanıma Yasası'na (2004) yol açtı. Ancak, yine de tıbbi bir teşhis gerektiriyordu. 2016 yılında, kadın ve eşitlik meclis komitesi , hükümetin Cinsiyet Tanıma Yasasını “kendi cinsiyetini beyan etmesine” izin verecek şekilde güncellemesini tavsiye etti – tıbbi gereklilikler olmaksızın kendi cinsiyetini yasal olarak tanımlama – ve ikili olmayan/olmayan kişiler için yasal bir kategori oluşturmak. Hükümet tavsiyeleri uygulamadı . Gerçekten de, tavsiyelerin kendisi muhaliflerin tepkisinin odak noktası olmuş ve medyanın artan ilgisini ve trans meselelerinin siyasi bir araç olarak kullanılmasına yol açmıştır. Geçmişin yankıları Bu tepkiler, birçok yönden eski bir hikayedir. Cinsiyet içeren banyolara ve soyunma odalarına yönelik bazı feminist muhalefet , 1970'lerde trans kadınların sadece kadınlara açık alanlardan dışlanmasını tekrarlıyor. Birleşik Krallık'taki çağdaş Muhafazakar politikacılar tarafından okullarda cinsiyet ve toplumsal cinsiyetin nasıl öğretildiğini kontrol etme çağrısı , seleflerinin 1980'lerde Bölüm 28 aracılığıyla eşcinselliğin “teşvikini” kontrol etme girişimlerini yansıtıyor. Yakın tarihli bir dönüm noktası araştırmasının bulduğu gibi, genel nüfus arasında trans eşitliğinde ilerleme için güçlü bir destek var. Yine de geri tepme aynı eski olukta sıkışmış durumda. Jay Prosser Reader in Humanities, University of Leeds